ယဉ်ယဉ်အပိုးကျိုးပါပြီရှင်

 

(18+) I am clever now ယဉ်ယဉ်အပိုးကျိုးပါပြီရှင်

မအေးမြတဲ့ မတ်လရဲ့ ညနေခင်းတခုမှာပါ ။ အပြင်မှာလည်း မအေးသလို ရင်ထဲမှာလည်း ပူလောင်နေသည် ။
“ ကဲ သမီး မေမေတို့သွားမယ် ဘဘစကား နားထောင်ပြီး လိမ်လိမ်မာမာနေခဲ့နော် ။ လက်ဆောင်တွေလည်း အများကြီး
ဝယ်လာမယ်နော်”
“ အင်း”
“ မျက်နှာကြီးက ဘာလို့စူပုပ်နေတာတုန်း မေမေ့ချစ်သမီးလေးရဲ့ ”

သက်သက်ဖောင်းထားတဲ့ ပါးတစ်ဖက်ကို အသာဆွဲပြီးတော့ မေမေလှည့်ထွက်သွားပါတယ် ။ ဖေကြီးနှင့် မောင်လေး
ကတော့ အိမ်အောက်တောင် ရောက်နှင့်နေပြီ ။ ကားပေါ်ကနေလက်ပြသွားတဲ့ မေမေတို့ကိုကြည့်ပြီး ဝရံတာကနေ ငုံ့ကြည့်
နေတဲ့ ယဉ်ယဉ်ဆုလတ် စိတ်ထဲလေးလံပြီး ကျန်ခဲ့ပါတယ် ။ မောင်လေး (၁၀) တန်း စာမေးပွဲကြီးပြီးလို့ ဖေကြီးနဲ့မေမေက
မြန်မာပြည်အနှံ့ခရီးထွက်ပေးမယ်ဆိုပြီး သွားကြတာလေ ။ သူကတော့ ဆေးကျောင်းနောက်ဆုံးနှစ် ဆိုတော့စာတွေပိနေတာနဲ့
လိုက်လို့ မဖြစ်တာကြောင့် နေခဲ့ရတာပါ ။
အိမ်မှာကလည်း အိမ်ဖော်ကောင်မလေးရှိပေမယ့် မိန်းခလေး၂ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်တာမို့ မေမေ့အကိုကြီး
ဘကြီးဦးမြင့်သောင်းကို အကူအညီတောင်းတာမို့ သူတို့နဲ့အတူတူလာနေပါတယ် ။ အစကတည်းက ယဉ်ယဉ်နဲ့ မျက်နှာကြော
မတည့်တဲ့ ဘကြီးမို့ မလာစေချင်ပေမယ့် မေမေတို့ကမရမက ချော့မော့ပြောတာကြောင့် အခုတော့ ၃ ပါတ်တိတိ မတည့်
အတူနေရပါတော့မယ်။
ယဉ်ယဉ်ဆုလတ်က ရုပ်ချော ဘော်ဒီတောင့်သလောက် ခပ်စွာစွာရယ် ။ ငယ်ငယ်တည်းကလည်း စာတော်တာမို့
အမျိုးတွေက ပစားပေး မြှောက်စားထားတာကြောင့် ထောင်ထောင် ထောင်ထောင်နဲ့နေတဲ့သူ ။ ဦးမြင့်သောင်းကတော့ ဒုရဲမှုးဘဝ
ကနေ အငြိမ်းစားယူထားတာ တစ်နှစ်တောင် ပြည့်သေးတာမဟုတ်။ တစ်ဖက်က ခေတ်လူငယ်စွာကျယ် တူမလေးနဲ့ တစ်ဖက်က
စည်းကမ်းတင်းကြပ်တဲ့ဘကြီးရယ် တွေ့ကြပါပြီ ။
မေမေတို့သွားကတည်း အခန်းထဲတံခါးပိတ်နေလိုက်တာ ညနေစာ ထမင်းစားမှပဲ ဘကြီးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်
ဖြစ်တော့တယ် ။ တွေ့ကြတော့လည်း စကားက (၄) ခွန်းပြည့်အောင်တောင် မပြောဖြစ်ဘူး။ ဘကြီးကတော့ တူမကြီးကို
မေးပါသေးတယ်။
“ ယဉ်ယဉ် စာတွေလိုက်နိုင်ရဲ့လား ”
“ ဟုတ် ”
“ နက်ဖြန် ဆေးရုံသွားမှာလား ”
“ အင်း ”
ယဉ်ယဉ်ကိုယ်တိုင်က မေးခွန်းတစ်ခုကို တစ်ခွန်းလောက်ပဲ ပြန်ဖြေတော့ စကားမဆက်ဖြစ်ကြတော့ပါ ။ သူ့ထမင်းသူစား
ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စားပြီးထထွက်ခဲ့ကြသည်။ဦးမြင့်သောင်းစိတ်ထဲတော့အဆင်မပြေ။ဘကြီးအရင်းခေါက်ခေါက်မေးတာကိုတောင်
မဖြေချင်သလို ဖြေချင်သလိုလုပ်နေတဲ့ တူမကိုကြည့်ပြီး အချိုးလုံးဝမပြေဟု မှတ်သည် ။ အခုအိမ်ထောင်ကျသွားတဲ့ သူ့သမီး (၂)
ယောက်ဆို ကောင်းကောင်း တီးထားပေးလို့ အမြီးကိုကုတ်နေသည် ။
ဒီတူမကျမှ ကိုယ့်ကို မတူမလို မတန်သလို ဆက်ဆံတာခံနေရတယ် ။ ဒါပေမယ့်လည်း ခဏတဖြုတ်သာ လာနေတာက
တစ်ကြောင်း၊ တူမဆိုပေမယ့် သမီးအရင်းမဟုတ်တာက တစ်ကြောင်းမို့ စိတ်လျှော့ထားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ မင်းစိတ်မင်းထိန်း
မြင့်သောင်းရေလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ စိတ်ထဲသတိပေး လိုက်ပါတော့တယ် ။
နောက်နေ့ညနေ ဆေးရုံကနေ ရေပြန်ချိုးပြီး ကျူရှင်သွားဖို့ ပြန်ထွက်လာတဲ့ ယဉ်ယဉ် ဧည့်ခန်းကဖြတ်အသွား
တူမကြီးပုံစံက အမြင်မတော်တတ်တဲ့ ဦးမြင့်သောင်းမျက်စိထဲ ကန့်လန့်ကြီးဝင်လာပါတယ် ။ ဝတ်ထားတဲ့ စကပ် အဝါလေးက
ဒူးအထက် မရောက်ခင်မှာတင် ဆုံးသွားတယ် ။အသားကခပ်ပျော့ပျော့ရယ်နှင့် ဘာသားမှန်းတော့မသိ ။ ဒါပေမယ့် ခပ်ကျပ်ကျပ်ကလည်း ဝတ်ထားသေး တင်ပါးကြီးကလည်း ကြီးတဲ့သူမို့ ယဉ်ယဉ့်နောက်ပိုင်းအောက်ပိုင်းက ဆူဆူဖြိုးဖြိုး အသားစိုင်တွေက
တင်းရင်းအယ်ထွက်နေသည် ။ လုံးဝိုင်းပြီး ပြည့်တင်းနေတဲ့ တင်ပါးကြီးပေါ်မှာ ဝတ်ထားတဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီ အရာကြီးကိုပင်
ထင်ထင်ရှားရှားကြီး မြင်နေရပါတယ်။ဦးမြင့်သောင်းက ရှေးဆန်တဲ့သူ၊ ခုလောက် အတိုအပြတ်မပြောနဲ့ မိန်းခလေး ဂျင်းဘောင်းဘီ
ဖင်ကျပ်ဝတ်တာတောင် လုံးဝမကြိုက်သူမို့ ဒီတခါတော့ ပါးစပ်ကမနေနိုင်တော့ ။
“ ယဉ်ယဉ် ညည်းဘယ်လို ဝတ်ထားတာလဲ ”
လှမ်းပြောတဲ့အသံကြောင့် တံခါးဝကအပြင်ထွက်ခါနီး ယဉ်ယဉ်ရုတ်တရက်လန့်သွားသည်။ပြီးတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်
မလုံမလဲ တချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်သေးသည်။ ဘာများ ဖြစ်နေပါလိမ့်လို့ဆိုပြီး ။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကျူရှင်သွားမလို့လေ ”
ဦးမြင့်သောင်းက ရဲပီပီ စကားပြောတာ ဒဲ့ဒိုးပြောတတ်သည် ။ လူတင်ကြမ်းတာ မဟုတ် စကားပြောလည်း ကြမ်းသည် ။
“ ဘာဖြစ်ရမလဲ ပေါင်ကလည်းပေါ်နေပြီ။ ညည်းဖင်ကလည်း နောက်မှာ အလုံးလိုက် ထွက်နေတယ် ”
“ လူတိုင်း စကပ်ဝတ်နေတာပဲ ထူးဆန်းလား ဘဘရယ် ”
“ ဟ လူတိုင်းဝတ်တာနဲ့ နင်ဝတ်ကောလား ။ သူတို့ တုံးလုံးသွားရင် နင်ကော တုံးလုံးသွားမှာလား ”
“ သူတို့နဲ့ မဆိုင်ဘူး သမီးကြိုက်လို့သမီးဝတ်တာလေ ”
“ အေး ကြိုက်လို့ဝတ်ချင်တိုင်း မသင့်တော်တာကော သင့်တော်တာကော ဝတ်စရာလား။ ကိုယ်ကမိန်းခလေး။ ပြီးတော့
ညည်းကိုယ်ညည်း ၄တန်း၅တန်း ဖင်မရှိတဲ့ အရွယ်လို့မှတ်နေလား။ ကိုယ့် တင်ပါးအရွယ်အစား ကိုယ်ပြန်ကြည့်အုန်း ။ ညည်းဖင်
အရွယ်ကြီးကို ဒီပုံစံနဲ့ ကျပ်ထုပ်နေအောင် ဝတ်သွားတော့ ယောင်္ကျားတိုင်းက နင့်နောက်ပိုင်းကို လိုက်ငမ်းတာ ခံမလား ”
ယဉ်ယဉ်လည်း ဘကြီးသောင်း ပွားတာတွေကြားပြီး ဒေါပွလေပြီ ။ သူ့ဘာသာ တစ်သက်လုံး ဝတ်လာတာ အခုမှ အဓိပ္ပါယ်
မရှိတာတွေနဲ့ လာဆုံးမနေတယ် ။
“ ဘဘ ဒီခေတ်အခါမှာ ဒီလောက်ဝတ်တာကို ဘယ်သူမှအထူးအဆန်းလုပ်ပြီး လိုက်ကြည့်မနေဘူး ။ ဘဘသာခေတ်အမြင်မရှိလို့
ကြည့်မရဖြစ်နေတာ ”
“ နင် တခွန်းမကျန် ပြန်ပြောနေပါလား ”
“ မဟုတ်တမ်း တရားတွေ လာပြောတာကို ။ သိပ်ပြောချင်လည်း နောက်မှပြောတော့ ကျူရှင်နောက်ကျနေပြီ ”
တံခါးကို ဂျိမ်းခနဲ မြည်အောင် ပိတ်ပြီး ထွက်သွားတဲ့ တူမကြောင့် ဦးမြင့်သောင်း တရှုးရှုး တရှဲရှဲ ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့လေပြီ ။
“ တောက် ဒီကောင်မ ”
“ မိနွယ် သွားစမ်း သွားစမ်းကွာ ရေတခွက်သွား ခပ်လာစမ်း”
“ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး”
ခုနတုန်းက အနားမှာ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ အိမ်ဖော်မလေး ရေပြေးခပ်လာပါတယ် ။ ဒေါသတွေ
အလိပ်လိုက် ထွက်နေတဲ့ ဦးမြင့်သောင်းကို ကတုန်ကရင်နဲ့ ပေးရင်း ဘေးကရပ်စောင့်နေပါတယ် ။
“ ယဉ်ယဉ် အရင်ကလည်း ဒီအတိုင်းပဲ ဝတ်တာလား ။ ဟဲ့ ညည်းကိုမေးနေတာ ”
“ ရှင် ဘဘကြီး ဟုတ်ဟုတ် ”
“ ဘယ်သူကမှကော မပြောကြဘူးလား ။ မဆူကြဘူးလား မဆုံးမကြဘူးလား ”
“ ဦးဦးနဲ့ အန်တီက မမလေးကို တအားချစ်တာ ဘဘကြီး ။ စကားတောင် မာမာမပြောဖူးဘူး ။ မမလေးကချည်း နည်းနည်း
ပြောတာနဲ့ ပြန်အော်နေကြ ”
မိနွယ်က သူ့အိမ်သခင်မလေး ယဉ်ယဉ့်ကို မမလေး ဟုခေါ်တတ်သည် ။ မမလေးဟု ခေါ်ပေမယ့် မြန်မြန်ခေါ်နေကြ
ဆိုတော့ မလေးဟုသာ တခါတရံ ကြားရတော့သည် ။
“ အင်း အဲဒါကြောင့်ဖြစ်နေတာ ။ ခုနက ငါ့ကို တခွန်းမကျန် ပြန်ပြောသွားတာ တွေ့တယ်မလား ”
“ ဟုတ် ဟုတ် ”
“ အေး ငါ့အိမ်ကသမီးတွေသာဆို ငါချက်ချင်းထဆော်တယ် သိလား ”
“ ဟုတ် ဟုတ် ”
ဦးမြင့်သောင်း စိတ်တိုပြီး ပြောနေသမျှကို မိနွယ် တဟုတ်ဟုတ်နဲ့သာ သံယောင် လိုက်နေရပါသည် ။ ဘဘကြီး ကြည့်ရတာ
စိတ်ကြီးမယ့် ပုံကြီး ။ မတော် မမလေးနဲ့ စကားများတာကို ငါ့ပါပတ်ရမ်းပြီး ထရိုက်ရင်တော့ ဒုက္ခ ဆိုပြီး ကြောက်လိုက်တာ ။
“ ဒီလောက်တောင် သရုပ်ပျက်တဲ့ စကပ်မပြောနဲ့ ငါ့သမီးကောလိပ်ကျောင်းသူဘဝက ဘောင်းဘီဖင်ကျပ် တစ်ထည် ဝယ်လာပြီး
ဝတ်တုန်းက ဘာလုပ်တယ်မှတ်လဲ ။”
မိနွယ် မျက်စိလေး ကလည်ကလည်နဲ့ နားထောင်နေပါသည်။
“ ကပ်ကြေးနဲ့ ကိုက်ပြီးလွှတ်ပစ်ပလိုက်တယ် ။ ဖင်ကျပ်ဘောင်းဘီ ဝတ်မရအောင် ဖင်ယောင်တဲ့ အထိခါးပတ်စာ ကျွေးပစ်တာ
နားလည်လား ”
“ ဟုတ် ”
“ သွားသွား ညည်းကြည့်ရတာလည်း အူလည်လည်နဲ့ ”
မိနွယ် သောက်ပြီးသား ရေခွက်ကို ယူလို့ နောက်ဖေးကိုပြန်ပြေးလာပါသည် ။ ခုမှပဲ သူလည်းသက်ပြင်းချရတော့တယ် ။
မိနွယ်လည်း ဒီဘဘကြီးရှိတဲ့ ရက်ပိုင်းမှာ အိမ်နေရင်းတောင် ဘောင်းဘီတိုဝတ်တာရှောင်ရမည် ဟုတွေးလိုက်မိပါသည် ။
မမလေးယဉ်ယဉ်က သူ့မဝတ်တော့တဲ့ စကပ်တိုလေးတွေ ဘောင်းဘီလေးတွေ ပေးထားတာတာတွေ အများကြီးရှိသည် ။
သူတို့၂ယောက်ကအသက် ၄နှစ်ကွာပေမယ့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က သိပ်မကွာလှ။ ဖင်ကြီးတာချင်းလည်း တူသည်မို့ သူ့ကို
ပေးတဲ့ အဝတ်တွေက ကွက်တိဖြစ်သည် ။
မမလေး ကဖင်ကြီးဖင်ကောက်တဲ့ သူဖြစ်သလို မိနွယ်လေးရဲ့ အိုးကလည်း စစ်ကိုင်းအိုးမို့ ဆိုဒ်တူတူလောက် ရှိပါသည် ။
မမလေးနဲ့ မိနွယ်ကိုယ်လုံးမှာ ကွာတာကတော့ ရင်သား။ မမလေးနို့တွေကို မိနွယ်ခိုးခိုးကြည့်မိတာကြာပြီ ။ အိမ်မှာ
နေတော့လည်း ကုန်းဟယ်ပြုဟယ်နဲ့တွေ့မိတဲ့ မမလေးနို့ကြီးတွေက ပြွတ်နေတာပဲ ။ မမလေးယဉ်ယဉ် လေ့ကျင့်ခန်း
လုပ်တာလည်းမမြင်မိ။ ဒါတောင်ခါးလေးကသွယ် ဖင်ကြီးကလည်းထွားပြီး ရင်သားကြီးတွေအယ်နေတာ အတိတ်ကံ ကောင်းလို့သာ
ဖြစ်မည်ဟု မိနွယ်တွေးကာ အားကျမိပါတယ် ။
တစ်ဖက်က ယဉ်ယဉ်ကို့ အားကျနေမိပေမယ့် တဖက်ကလည်း တခါတလေတော့ စိတ်ခုမိသား ။ မမလေးက
မာနတအားကြီးတာ ။ စိတ်ကလည်း ကြီးတယ်လို့ပြောရမလား မောက်မာတယ်လို့ ပြောရမလားပဲ ။ သူများအလိုမကျရင် မိနွယ်ကို
ပိတ်ဟောက်တာ ရစရာကို မရှိဘူး ။

“ မိနွယ် လာစမ်း ”
ဘယ်ကစတွေးလို့ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိအောင် အတွေးနယ်နေချယ့်နေတဲ့မိနွယ် ရှေ့ကဦးမြင့်သောင်း
ခေါ်သံကြောင့် ရှန် ခနဲပြန်ထူးလို့ ဧည့်ခန်းကို အပြေးကလေး ပြန်ထွက်သွားပါတယ် ။
xxxx—-xxxx—-xxxx

ယဉ်ယဉ်လည်း စိတ်ဆိုးသည်။ မေမေတို့ ဖေကြီးတို့တောင် တခါမှ လေသံမာမာမပြောဖူးတဲ့ သူ့ကို ဒီလိုမျိုး
လာဆူဆဲတာ သက်သက်လာကြောတာလို့ မြင်သည်။ငယ်ငယ်တည်းက ဒီဘကြီးနှင့်ဆုံတိုင်း အဆင်မပြေ။ ဘာရယ်တော့မဟုတ်၊
သူမေမေတို့ကို ဆိုးပြပြီဆိုလျှင် ဘေးကနေ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဝင်ဝင် ပြောသောကြောင့် ဖြစ်သည် ။ သယ်ထည့်လိုက်ပါလားတို့ ၊
နားရွက်ဆွဲလိမ်လိုက်တို့ စသဖြင့် ဝင်အာရာ ယဉ်ယဉ် မကြည် ။
မေမေတို့ကတော့ ဘကြီး ဝင်ပြောလျှင်လည်း ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနှင့်သာ တုံ့ပြန်တတ်သည်။ ယဉ်ယဉ်ကိုတော့ လက်ဖျား
နှင့်ပင် မတို့ဖူး။ ကျန်တဲ့ အချိန်များတွင်တော့ သူ့ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံချင်ပုံပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သူကို ဆုံးမဖို့ ဘေးက
တွန်းကတည်းက အမြင်မကြည်တာကြောင့် ယဉ်ယဉ်ကတော့ ခပ်တန်းတန်းပဲ နေသည် ။
နောက်၃ရက်မှာလည်း ဘကြီးနဲ့တူမ အဆင်မပြေကြ။ အကြိမ်ကြိမ် စကားများသည်။ စောစောပြန်လာဖို့ ပြောထားတာကို
ကြေးအိုးဝင်စားသည်ဆိုပြီး နောက်ကျသည်။ ဦးမြင့်သောင်း မကြိုက်မှန်း သိရက်နဲ့ပင် ဖင်ကျပ်ဘောင်းဘီ၊ ဂါဝန်စကပ် တိုနှံနှံ
များကိုသာ တနေ့တစ်မျိုး မရိုးရအောင် ဝတ်ပြသည်။ ကတောက်ကဆ ဖြစ်ပြီးတိုင်းလည်း ယဉ်ယဉ်က ပြောချင်တာ ပြန်ပြောပြီး
လှည့်ထွက်သွားကာ အခန်းတွင်း အောင်းသည် ။
ဦးမြင့်သောင်း မြိုသိပ်ရတဲ့ ဒေါသတွေ ရေကာတာကျိုးသလို လျှံကြလုလုပင်ဖြစ်လာပြီ။ သူ့အရင်စိတ်နှင့်သာဆို မလွယ်။
ဒီနေ့ညအိပ်တော့ ဦးမြင့်သောင်း နဖူးပေါ်လက်တင်ပြီး သေချာစဉ်းစားနေပါတယ် ။ သူ့ကိုဒီလောက်ထိ နှုတ်လှန်ထိုးနေတာ
အဆိုးဆုံးက သူ့ကို ဘာမှမသိတဲ့သူကြီးပမာ မတူသလို မတန်သလို အချိုးမျိုးနဲ့ ပြောဆိုနေတာတွေကို ဆက်သည်းခံ
သင့်၊မသင့်ပါ ။
တူမကြီး ယဉ်ယဉ်ဆုလတ်က ချောသည်။ မျက်နှာလေးက ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်အောင် လှသည်။ ဒေါင်ကောင်းသည်။ အဓိကက
တင်ပါးကြီးတွေ အနည်းဆုံး ၃၈ ၊ ၃၉ လက်မလောက်ရှိအောင် ဖွံ့ထွားတောင့်သည်။ ထားပါ ဒါကသူနဲ့ မဆိုင်ပါ ဆိုင်တာက
ဆေးကျောင်းသူပီပီ မာနကြီးပြီး စွာသည်။ အခြားနေရာမှာ စွာတာကို လက်ခံနိုင်သည်။ မာနကြီးသင့်တာတွေရှိလို့ ကြီးတာ မမှားပါ။
မာနကြီးသင့်သည့်နေရာ မကြီးသင့်သည်နေရာ ရှိသည်ကို ဒီတူမသိပုံမပေါ်။ သူလို ဘကြီးအရင်းကိုပင် မတူမတန် ဆိုတဲ့
အမူအရာတွေကို ထပ်တလဲလဲ ပြနေသည်။ မလေးစားပဲ နှုတ်လှန်ထိုးသည်။ ရင့်ရင့်သီးသီး ဆက်ဆံသည် ။ ဒါတွေကိုတော့
သည်းမခံသင့်တော့ ဟုထင်လာသည် ။
သမီးအရင်းမဟုတ်ပေမယ့်လည်း ကိုယ့်ညီမကမွေးတဲ့ တူမအရင်းစစ်စစ် ဖြစ်တာမို့ ဆုံးမသင့်လျှင် ဆုံးမရမယ်
လို့လည်း တွေးမြင်မိပါတယ် ။ အခုလည်း သူစိတ်ကိုထိန်းထားတာ ဆုံးခန်းတိုင်နေပြီ ။ မကြာမီ ပေါက်ကွဲထွက်တော့မည် ။ ဒီတော့
ဦးမြင့်သောင်းတော့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပါပြီ ။ ခဏတဖြုတ်ပဲနေမှာ မို့လို့ စိတ်ကို ထိန်းမနေ သင့်တော့ပါဘူး ။ နောက်နေ့က
စလို့ သူ့နဂို စိတ်အတိုင်းပဲ နေမယ် ။ အဲဒါကို လာပြီး အချိုးမပြေ ထပ်လုပ်လို့ကတော့ ဘကြီးတယောက်က တူမတယောက်ကို
ဆုံးမသလိုပဲ ဆုံးမရတော့မယ် ။ လွန်လာလျှင် ရိုက်တန်ရိုက် ဗြင်းတန်ဗြင်းရတော့မယ် ။ သူ့ဘာသာသူ နောက်ဆုံးနှစ်
ဆေးကျောင်းသူ မကလို့ဘာကြီးပဲဖြစ်နေနေ တူမက တူမပဲ ဟုဆုံးဖြတ်လိုက်ရင်း စိတ်ဒုံးဒုံးချကာ အိပ်လိုက်ပါတော့တယ် ။
စနေနေ့မို့ ဆေးရုံမသွားတဲ့ ယဉ်ယဉ် အိမ်မှာပဲ နေသည် ။ နေ့လည်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ တီဗွီဖွင့်ရင်း ရုပ်ရှင်ထိုင်
ကြည့်နေမိသည်။ ခဏကြတော့ ဦးမြင့်သောင်းလည်း နေ့လည်နေ့ခင်း တရေးအိပ်ရာကနိုးတော့ထပြီး သတင်းကြည့်ဖို့ အလာ
ဧည့်ခန်းမှာ ၂ယောက်ဆုံ ဖြစ်ကြပါသည်။ ယဉ်ယဉ်အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားတဲ့ အပြာနုရောင် ဗြောင်စပန့်သားဘောင်းဘီကွာတားက အခြေပိုင်းမှာ ခပ်ပွပွရယ်။အဲဒါကို ခြေတဖက်ထောင်ကာ ထိုင်နေတာမို့ ထောင်ထားတဲ့ ဒူးဘက်မှာ
ဘောင်းဘီက ပေါင်ရင်းနားမှာ ပုံကျနေသည် ။ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး ပေါင်လုံးဖြူဖြူကြီးတွေက ဝင်းပနေသည် ။
“ ဘဘနိုးပြီလား ”
တစ်ခွန်းမေးပြီး ဒီအတိုင်းဆက်ထိုင်နေလိုက်သည်။ တီဗွီရီမုတော့မပေး။ ထလည်း မထပေး ။ ကိုယ်ကအရင်ရောက်နေတာ
သူလာတိုင်း ထပေးစရာလား ။
ဦးမြင့်သောင်း မျက်စိထဲ အမြင်မတော်တာက သူ့ကို ဖယ်မပေးလို့မဟုတ် ။ သူ့ကြည့်ချင်မှန်း သိတဲ့ သတင်းလိုင်းကို
ပြောင်းမပေးလို့လဲမဟုတ် ။ ဆက်ထိုင်နေတာလည်း ပြသာနာမရှိ ။ ဒါပေမယ့် ဘကြီး လာတာတောင် ဒူးထောင်ပြီး ထိုင်နေတာကို
မပြင်တာကို သဘောမတွေ့တာ ။ ဦးမြင့်သောင်း အယူအဆ အနည်းငယ် ဒိတ်အောက်တယ်လို့ ဆိုပေမယ့် သူလည်း ခေတ်ကို
မျက်ခြေပျက်နေသူ တစ်ယောက်တော့မဟုတ် ။ သူ့သမီးကောလိပ်ကျောင်းသူခေတ်က ဘောင်းဘီဖင်ကျပ် ဝတ်တာ
ရိုက်ခဲ့ပေမယ့် အခုခေတ်မှာတော့ လူတိုင်းဝတ်တဲ့ အဝတ်အစားမှန်း နားလည်ပေးရမည် ဖြစ်ကြောင်းသိသည် ။
စကပ်ဆိုလျှင်လည်း ဒူးလောက်ရှိလျှင် လက်ခံသင့်နိုင်သည် ။ အိမ်နေရင်း ဘောင်းဘီကွာတားတွေ ဂါဝန်ပွတွေ ဝတ်တယ်
ဆိုကလည်း မဆန်းမှန်း နားလည်ပါသည်။ သူ့စိတ်ဖုတာက နေပုံထိုင်ပုံ ဖြစ်သည် ။
“ ယဉ်ယဉ် ငါလူကြီး လာတာတောင် ညည်းက ဒူးထောင်ပေါင်ကားနဲ့ ပေါင်ကလည်း ပေါ်နေသေးတယ် ။ ချစမ်း ခြေထောက် ”
ယဉ်ယဉ်ထောင်ထားတဲ့ဒူးကိုတော့ချလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်နှုတ်သီးကောင်းလျှာပါးပီပီ ပြန်တော့ပြောလိုက်သေးတယ်။
“ အော် ဘဘရယ် ပေါင်ပေါ်တာများ ဆန်းလား”
“ ညည်းမိန်းခလေး အရှက်မရှိဘူးလား”
ဦးမြင့်သောင်း ဒီတခါတော့ စိတ်ကိုချွန်းအုပ်မထားတော့ ။
“ အိမ်မှာနေတာပဲ ။ ဒီလိုပဲပေါ့ပေါ့ပါးပါးနေနေကြ ။ ဘဘ မမြင်ချင်ရင် မကြည့်နဲ့ပေါ့”
“ တောက် ”
ဒီတခါတော့ တောက်ခေါက်သံ အကျယ်ကြီးကြောင့် ယဉ်ယဉ် လန့်သွားပါသည် ။
“ ကောင်မ ညည်းတော်တော် တရားလွန်ပြီ နောက်တခွန်း ထပ်ပြောရင် ငါထရိုက်တော့မယ်နော် ”
ထရိုက်တော့ မယ်ဆိုတာထက် ကောင်မဆိုတဲ့ စကားကြောင့် ယဉ်ယဉ်လည်း ဒေါသထောင်းခနဲ ထွက်သွားသည် ။
ဘယ်သူမှ သူ့ကို ကောင်မ လို့မခေါ်ဘူး မအော်ဘူး။
“ ရိုက်ရဲလား ရိုက်ရဲရင် ရိုက်လိုက်လေ ဘဘ ။ ဘဘသမီးတွေလို လုပ်တိုင်းခံမယ် ထင်နေလို့လား ”
“ ညည်း ညည်း ”
ဦးမြင့်သောင်း ဒေါသကထိန်းမရတော့ ။ ဝုန်းခနဲ ထရပ်သည် ။ ပြီးတော့ စောနကတည်းက အသံတွေကြားလို့
ရောက်လာတဲ့ မိနွယ်ကို လှမ်းအော်ပြီး
“ မိနွယ် သွားကြက်မွှေး သွားယူစမ်း ”
“ ရှင် ဘဘကြီး ”
“ ညည်းကို ကြက်မွှေးသွားယူဖို့ပြောတာ ။ သွားစမ်း မြန်မြန် ”
“ ဟုတ်ဟုတ် ”
မိနွယ်လဲ ပြေးလေပြီ ။ ယဉ်ယဉ်ကတော့ ဘာမှမပြောသေး ။ သူ့ရှေ့မှာ အခုပဲထ တခုခုလုပ်တော့မလို မတ်တပ်ကြီး
ရပ်ပြီး ရှုးရှဲ ဝူးဝဲ ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ဘကြီးကို ခပ်တည်တည်ပဲ စိုက်ကြည့် နေပါသည် ။
“ငါလည်း သမီးတွေချည်းမွေးထားတာပဲ ။ ညည်းကို ဘယ်သူမှမဆုံးမလို့ အခုလောက်ဖြစ်နေတာ ”
“ဘဘ သမီးတွေ မွေးထားတယ်လေ အဲဒါဘာဖြစ်တုန်း ။ သမီးက ဘဘသမီးမှမဟုတ်တာ ”
“ ညည်းပြောလေ ဆိုးလေပါလား ။ အေး ညည်းငါ့သမီး မဟုတ်ပေမယ့် ငါ့တူမဆိုတာ မမေ့နဲ့ ။ ထစမ်း ငါပြောနေတယ်လေ ”
သူကသာ အော်နေပေမယ့် သူ့တူမချောကြီး ယဉ်ယဉ်ဆုလတ်ကတော့ တုပ်တုပ်တောင်မလှုပ် ။ မထီသလို
မျက်နှာပေးဖြင့် ပြန်ကြည့်နေသည် ။
“ အား အင်း ”
ဦးမြင့်သောင်း အရင်လို သည်းခံ မနေတော့တာမို့ ပါးစပ်နဲ့ ပြောလို့မရတဲ့ ယဉ်ယဉ့်ကို လက်မောင်းက ဆွဲလို့ ထခိုင်း
ပါတော့တယ်။ယဉ်ယဉ်ကလည်း ငြိမ်ငြိမ်လေးပါသွားမယ့်သူ မဟုတ်တော့ရုန်းသေးသည်။ ဒါပေမယ့်သူ့ဘာသူဒေါင်ဘယ်လောက်
ကောင်းကောင်း အမျိုးသမီးနဲ့ သန်ဆဲမာဆဲ ယောင်္ကျားကြီးပေမို့ မခံနိုင်ပဲ ပါသွားသည် ။ အဲဒီမှာတင် လှုပ်နေရုန်းနေဆဲ ယဉ်ယဉ်ရဲ့
ဆက်တီခုံနဲ့လွတ်ပြီး ကြွတက်လာတဲ့ နုနုထွားထွား အပျိုဖင်ကြီးကို ၂ချက်လောက် လက်ဝါးစာ ကျွေးလိုက်ပါတော့တယ် ။
“ ဗြန်း ”
“ အ ”
“ ဗြန်း ”
“ အင့် ”
ကြီးမားကြမ်းတမ်းတဲ့ လက်ဝါးကြီးက ဖင်သားအိအိကြီးတွေကို ထိတဲ့ အသံကြီး ထွက်လာသည် ။ ယဉ်ယဉ်လည်း
အင့်ခနဲ အော်ပြီး ဖင်ကြီးကော့ကာ လန့်ဖြန့်ထူပူသွားသည် ။
“ ရပ်စမ်း တည့်တည့် ”
ယဉ်ယဉ် သူ့ဘကြီးလက်ထဲ လွယ်လွယ်နဲ့ပဲ ဆွေ့ခနဲပါကာ မတ်တပ်ရပ်မိသွားတာ တခြားကြောင့်တော့မဟုတ် ။
ငယ်ငယ်ကတည်း လက်ဖျားနဲ့တောင် အတို့မခံဖူးသူမို့ ခုလို တကယ်အရိုက်ခံလိုက်တော့ မယုံနိုင်ပဲ ရှော့ဖြစ်ပြီး ရုန်းဖို့ကန်ဖို့
မေ့သွားတာ ။ ပြီးတော့ ဗြင်းလိုက်တဲ့ နေရာကလည်း သူ့ရဲ့ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား တင်ပါးကြီးကို ။ မျက်ရည်တွေကတော့ ချက်ချင်းကိုဝဲ
တက်လာပါသည် ။ နာလို့မဟုတ်ပဲ ဒေါသကြောင့် ကြိတ်မနိုင် ခဲမနိုင် ထွက်လာတဲ့ မျက်ရည်တွေမှန်း တင်းတင်းကြိတ်ထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက သက်သေ ခံနေပါသည် ။ အသက်ရှုတာတွေလည်း ပြင်းလာပြီး တီရှပ်အဖြူ ပေါ်ကရွှေရင်အစုံကလည်း
လှုပ်ရှားနေပါတယ်။
။
“ ဘဘကြီး ”
တုန်တုန်ရီရီနဲ့ မိနွယ် လာပေးတဲ့ ကြက်မွှေးကိုလှမ်းယူလိုက်ရင်း ။
“ ညည်း တအားရိုင်းတယ် ။ ငါပြောတာကို တခွန်းမကျန်ကို ပြန်ပြောတယ် ။ ငါသိပ်လာနေချင်လို့ လာတယ်များ မှတ်နေလား ။
ညည်းအမေက လာနေပေးပါဆိုပြီး မနည်းတောင်းပန်လို့ လာနေတာ ။ ညည်းက ငါ့ကို မဆက်ဆံချင်သလို အချိုးချိုးနေတာ
ငါမသိဘူးများ ထင်နေလား ။ ညည်းတို့ မိသားစုက ငါ့ထက် အများကြီး ပိုချမ်းသာတယ် ။ ညည်းကလည်း သိပ်တော် သိပ်တတ်ပြီး
ဆရာဝန်ဖြစ်ခါနီး ဆိုတော့ သိပ်ထောင်နေတာ ငါသိတယ်။ အေး ဒါပေမယ့် ငါလည်း ငါ့မာနနဲ့ငါကွ ။ နင်ကတူမ ငါကဘကြီး ။
လာတော့ မစော်ကားနဲ့”
ကြောက်လို့ ငြိမ်သွားတာ မဟုတ်ပဲ အံသြဒေါသ ဖြစ်လွန်းလို့ ခေတ္တ ဆွံ့အသွားတဲ့ တူမကို ပြောချင်တာတွေ
တရစပ်ပြောပစ်လိုက်ပါတယ် ။
ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာတော့ လန့်နေတဲ့ မိနွယ် မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကျောက်ရုပ်ကြီးလို မလှုပ်မယှက် ရပ်ကြည့်နေပါတယ် ။
သူ့မမလေး မျက်ရည်တွေဝိုင်းပြီး မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ဘဘကြီးကိုပြန်ကြည့်နေပါလား ။ ခုနကသူ
ဧည့်ခန်းထဲပြန်ဝင်ဝင်လာချင်း မမလေး ကိုလက်မောင်းကဆွဲရင်း ဖင်ဆုံကြီးကို လက်ဝါးကြီးနဲ့ ဆော်လိုက်တာ တွေ့လိုက်ပါတယ် ။
ဘဘကြီးကတော့ ကြောက်စရာကြီးပဲ ။ မမလေးကလည်း မာနသိပ်ကြီးတာ ။ အခုလည်း ပေးလိုက်တဲ့ ကြက်မွှေးနဲ့ မမလေး
ကိုတကယ်ပဲ ရိုက်တော့မှာလား မသိဘူး ။ မိနွယ် စိတ်ကူး ထဲမှာ အတွေးပေါင်းစုံနဲ့ ကြောက်လည်းကြောက် စိတ်လဲလှုပ်ရှားရင်း
ပွဲကြီးပွဲကောင်းကိုစောင့်နေပါတယ် ။
ဦးမြင့်သောင်း လက်ထဲက ကြက်မွှေးကိုကြည့်ပြီး တကယ် ရိုက်မယ်ဆိုတော့လည်း စဉ်းစားမိပြန်ပြီ ။ ရိုက်ဖို့ နှက်ဖို့
အတွက် သူ့တူမက အသက်လည်း ၂၂နှစ် ကြီးကောင်ကြီးမားကြီး ။ အဲတော့ ဆုံးမချင်တာ တွေသာပြောလိုက်ပြီး ခြေသလုံးကို
သုံးလေးချက်လောက် ခပ်စပ်စပ်လေး တီးပေးလိုက်ရင် မှတ်သွားမလားပဲဟု တွေးထားလိုက်မိသည် ။ ခုတော့လည်း သူ့စိတ်ထဲက
ပြောချင်တာတွေ ဆက်ပြောနေမိပါတယ် ။
ယဉ်ယဉ်လည်း တွေးနေသည် ။ သည်ခေတ်သည်အခါမှာ သူ့လို အသက်အရွယ် ရောက်နေတဲ့ တူမကို ရိုက်မယ်နှက်မယ်
တကဲကဲ လုပ်နေတာကိုက လွန်လှပြီ ။ ၁၈နှစ်ကို အရွယ်ရောက်သူလို့ သတ်မှတ်ရင် သူ့အသက်၂၂နှစ်ဆိုတာ
ဘယ်သူ့ထိမ်းကွပ်မှုမှ မရှိသင့်တော့ ။ သူ့တင်ပါးကို ရိုက်သွားတာဟာ တကယ်တော့ စော်ကားတာ၊ သက်သက် အရှက်ခွဲတာဟု
တွေးရင်း စိတ်တွေ ပွက်ပွက်ဆူလာသည် ။ ယဉ်ယဉ် စိတ်ဆိုးလာလျှင် ပိုပိုပြီး ရွဲ့တတ်တာ ဘဘကြီး မသိဘူးလော။
“ ညည်းကိုငါကအမြင်မတော်လွန်းလို့ပြောနေတာ ယဉ်ယဉ်။ ညည်းဝတ်ချင်တာဝတ်တယ် အရင်ကလည်းဝတ်နေတယ် ဆိုပေမယ့်
အခုညည်းဆီမှာ ငါလာနေတုန်းတော့ အဲလိုမနေနဲ့။ ညည်းကျန်တဲ့အချိန်ကြိုက်တာဝတ် ။ ဒါပေမယ့် အခုဘကြီး အရင်း
ခေါက်ခေါက်ဆိုတာကို နည်းနည်းလေးစားပြီး ငါ့ကိုလည်းမျက်စိထည့်အုံး။ ငါမကြိုက်တာတွေ အားနာပါးနာနဲ့ ရှောင်ပေးပါအုံးလား။
ညည်းငါ့သမီးမဟုတ်လို့ သည်းခံနေတာ ။ ငါ့သမီးတွေသာ အဲလို အရှက်မရှိ စကပ်တို ဘောင်းဘီတိုဝတ်ရင် တွေ့တဲ့နေရာတင်
ဆွဲချွတ်ပစ်မယ် ။ နားလည်လား ”
“ သမီးကိုကော ဆွဲချွတ်ချင်နေလို့လား ဟင် ”
မထိတထိ ငေါ့တော့တော့ပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့် ဦးမြင့်သောင်း မင်သက်သွားပါသည် ။

“ ဘာ ”
“ အော် ဘဘက အတိုဝတ်ရင်သာ မကြိုက်သာ ဆွဲချွတ်ဖို့ကြတော့ စဉ်းစားသား ”
“ ညည်း ငါ့ကိုစိန်ခေါ်တာလား ။ ငါညည်းကိုရော မလုပ်ရဲဘူးလို့ ထင်နေလား ”
“အော့် သမီးကိုရောအမြင်မတော်ဘူးဆိုတဲ့ပုဒ်မနဲ့ ဖင်ချွတ်ကြည့်ချင်နေတာလား ဟင်းဟင်း ကိုယ့်အသက်အရွယ်မှ အားမနာ ”
ယဉ်ယဉ်ဒေါသကြောင့်ပြောသင့်လား မပြောသင့်လားကိုပင် မစဉ်းစားမိပဲ နားထဲကြားတာကိုပဲ ပါးစပ်ကအတတ်နိုင်ဆုံး
ပြန်ရွဲ့ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။ တဖက်ကလူရဲ့သိက္ခာကို အထိဆုံးဖြစ်မယ့် စကားတွေကိုချည်းကို ရွေးပြောမိရက်သားလည်း
ဖြစ်နေပါတယ်။
“ ငါ ငါ တယ် . . . တောက် . . . တယ်လေ ”
စောနကလို စိတ်ဆိုးနေချိန်မှာတောင်မှ မသိစိတ်ထဲ ရှိနေသေးတဲ့ အတားအဆီးတခုက အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်းနဲ့ပဲ ပြိုပျက်
သွားပါပြီ ။
“ ယဉ်ယဉ် ”
ဦးမြင့်သောင်း ဒီတခါတော့ မျက်လုံးချင်းဆုံအောင် တည့်တည့်ပြန်စိုက်ရင်း အေးစက်စက် အသံနဲ့ ခေါ်လိုက်ပါတယ် ။
ခုနကထိ သူတို့ဖြစ်နေတာ အချိုးမပြေတဲ့ကိစ္စ ။ အခုအချိန်မှာတော့ သူ့တူမက ဘကြီးကို စိန်ခေါ်လေသည် ။ သူ့သိက္ခာကိုလည်း
ရွဲ့စောင်းမြောင်းလို့ စော်ကားနေပြီ ။ ဆိုးပါတယ် ပေပါတယ် မိုက်ပါတယ် ဆိုတဲ့သူတွေရဲ့ စိတ်ကိုတောင် တစဆီဖြစ်အောင်
စစ်ကျောခဲ့တဲ့ အရင်စိတ်ဓါတ်က ပြန်နေရာယူသွားပါပြီ ။
“ ညည်းတရားလွန်သွားပြီ ။ ငါပြောမယ် ငါအသက် ၆၀ ရှိပြီ ။ မိန်းမရတာ နှစ်၃၀ ကျော်ပီ ။ မွေးတာလည်း သမီး ၂ယောက် ။
ငါမမြင်ဖူးတာ ဘာမှမရှိဘူး ရှင်းတယ်နော် ။ ငါလုပ်လာတာကလည်း ရဲ ။ ညည်းထက် မိုက်တဲ့သူတွေကိုချည်း ကိုင်လာတာ ”
“ အဲတော့”
“ ငါလုပ်ရဲလို့ ညည်း တုံးလုံးဖြစ်ရင် ငါဘာမှမဖြစ်ဘူး ။ ညည်းပဲသောက်ရှက်ကွဲမှာနော် ယဉ်ယဉ် ။ တသက်နဲ့ တကိုယ် အရှက်
အကွဲဆုံး အဖြစ်နဲ့ ညည်းကြုံသွားမယ် ”
“ အဲတော့ ”
မေးလေးကိုရွဲ့ကာ မထီတဲ့အပြုံးနဲ့ ပြန်မေးလိုက်တဲ့ ယဉ်ယဉ်ကို မထီပြုံးနဲ့ပဲ တုန့်ပြန်လိုက်ရင်းက
“ အဲတော့လား အဲတော့ အခု ညည်းဘောင်းဘီချွတ်လိုက် ”
အဲတော့ဆိုတဲ့စကားထပ်မထွက်လာပဲ ပါးစပ်ပိတ်သွားတာက ယဉ်ယဉ် ။ အံ့သြမင်တက်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသား
ဖြစ်သွားတာက မိနွယ် ။
“ ညည်း မကြားဘူးလား ။ ညည်းကို ခါးမှာရှိနေတဲ့ အဲဒီ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ခိုင်းတာ ။ ၁ထပ်တည်းမကလို့ ၂ထပ်ဖြစ်နေရင်လည်း
အစုံလိုက်သာ အခုအဲဒီ့နေရာမှာတင် ရပ်ပြီး ချွတ်ဖို့ပြောတာ ။ ညည်းရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းမှာ မွေးကတည်းကပါတဲ့ ပစ္စည်းတွေက
လွဲလို့ တခြားဘာတခုမှ မကျန်အောင်ချွတ်နားလည်တယ်နော် ”
တစ်လုံးချင်းဆီ ဖြေးဖြေးနဲ့ သဲသဲကွဲကွဲပြောလိုက်တဲ့ စကားသံက သွေးအေးလွန်းလှပါတယ် ။ ရုတ်တရက် အမ်းနေတဲ့
မာနခဲမလေး ယဉ်ယဉ့် ကိုကြည့်ပြီး ဆက်ပြောပါတယ် ။
“ ငါပြောပြီးပြီလေ။ ညည်းဆီမှာပစ္စည်း ငါမမြင်ဖူးတာမရှိဘူးလို့။ ကဲကွာခုအချိန်ကစပြီးရိုင်းရိုင်းပဲဒဲ့ပြောတော့မယ်။ ညည်းဂွကြားက
ပစ္စည်းလေ ရိုင်းရိုင်းခေါ်ရင် အဖုတ်ပေါ့။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်၄၀ထဲက အဖုတ်ပေါင်းစုံ ငါမြင်ဖူးပြီးသား ။ ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှ
ကိုယ့်တူမဟာတခု ပိုမြင်လို့ငါအတွက် ဘာမှမထူးဘူး။ညည်းအဖုတ်ကြီးကျတော့မှ အစေ့ကနေ အတက်ထွက်နေရင်တော့လည်း
အထူးအဆန်းပေါ့ ယဉ်ယဉ်ရယ် ”
တသက်လုံး ကောင်းကောင်းပင် မကြားခဲ့ဘူးတာတွေနဲ့ ပက်ပက်စက်စက်ကို အပြောခံလိုက်ရသလို သွေးအေး
ရက်စက်လွန်းတဲ့အသံကြောင့် ချက်ချင်းပဲ ငယ်ထိပ်ရောက်နေတဲ့ ဒေါသတွေ ခြေဖျားထိဆင်းပြီး မြေကြီးထဲ ဝင်သွား ပါတယ် ။
ကျောရိုးထဲမှာ စိမ့်ခနဲ အေးလာကာ ပထမဆုံးအကြိမ် ကြောက်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာပါတယ်။ သည်လို အပြောခံ
နေရမယ်မှန်း လည်း ကိုယ့်နားကိုယ်ပင်မယုံ ။
“ မိနွယ် ဘေးကတံခါးကို သော့သွားခတ်လိုက် အပြင်သံပန်း ခေတ်တဲ့ သော့နဲ့ပဲ ဒီအထဲက မင်းတုံးမှာ ခက်လိုက်။ ပြီးရင် ဝရံတာ
တံခါးလည်းသော့သွားခတ်လိုက် ”
“ ဟုတ် ဟုတ် ”
မိနွယ်လည်းပြောတဲ့အတိုင်းသော့ခလောက်ကိုယူကာပြောတဲ့အတိုင်း ပြေးခတ်ရှာပါတယ်။ တူမချောဆေးကျောင်းသူကြီး
ယဉ်ယဉ်ကတော့ ခုနကလို ဒေါသအရိပ်အယောင်တွေ မရှိတော့ပဲ ရုတ်ခြည်းကြီး ပျော့ကျလာတဲ့ အခြေအနေက မျက်နှာမှာ
အထင်းသားပေါ်နေပြီ ။ ဒါပေမယ့် ဘောင်းဘီချွတ်ရတော့မှာကိုတော့ လုံးဝမယုံသေးပါဘူး ။ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စကြီးမို့
သူ့ကိုခြောက်နေတယ် လို့ပဲ ထင်နေတုန်းပါပဲ ။
ဦးမြင့်သောင်း မလောတော့ပါဘူး ။ သူ့ခွန်အားနဲ့ ဒီတူမကြီး ချုပ်ပြီး ချွတ်ပြီး ရိုက်ချင်သလို ရိုက်လို့ရပါတယ် ။
ဒါပေမယ့် အဲဒီလို တခါတည်း ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်တာမဟုတ်ပဲ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာပါ လုံးဝရိုက်ချိုးပြီး ပျော့ကျသွားအောင်
အေးအေးဆေးဆေးပဲ လုပ်ပါတော့မယ်။ မြင့်သောင်းဆိုတာ ရဲလုပ်လာတဲ့ သက်တမ်းမှာ ဒီလိုပဲ အကြောမာပါတဲ့ဆိုတဲ့ သူတွေကို
စစ်ကြောရင်း ချိုးချလာတဲ့သူပါ ။
“ ညည်းပြောတယ်မလား သမီးကိုကော ဖင်ချွတ်ကြည့်ချင်နေသလားဆို ။ အေးချွတ်ချင်တယ်ကွ ။ နင်ရွဲ့သလို နှာထပြီး
နင့်ဟာတွေမြင်ချင်လို့ တော့မဟုတ်ဘူး ။ ညည်းစောက်ရှက်ကွဲပြီး အချိုးပြေအောင် ။ မချွတ်ရဲသေးဘူး မယုံသေးဘူးမလား ”
လက်ထဲက ကြက်မွှေးကိုလေထဲရမ်းကြည့်ရင်းတူမကြီးရပ်နေတဲ့နေရာနဲ့အနီးဆုံး မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံမှာထိုင်လိုက်ပါတယ်။
လက်လှမ်းလိုက် ယုံနဲ့တင် ထိတဲ့နေရာလောက်မှာပါ ။
“ အင်း ချွတ်ရမှာ အကြောက်လွန်ပြီး အရိုက်ခံရမှာကို မေ့မသွားနဲ့အုံး။ ဟင်းဟင်း ငါကတော့ ဖင်ကိုရိုက်ရင်တောင်
ညည်းအသက်အရွယ်နဲ့ အရှက်ရမှာ စိုးလို့ ခြေသလုံးလေးကို ၃ချက် ၄ချက်လောက်ပဲ ရိုက်ပေးလိုက်မယ် စဉ်းစားထားတာ ။
ခုတော့လည်းဗလာကျင်းတဲ့ တင်ပါးပေါ်ကို ဖြစ်တော့မယ် ။ ညည်းဖင်ကြီးကလည်း အယ်စတုံကြီးပါ ဒီကြက်မွှေးလောက်တော့
ခံနိုင်မှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား ။ ညည်းအသက်၂၂နှစ်မလား ။ အဲတော့ ညည်းအကုန်ချွတ်ပြီးရင် ဖင်ပြောင်ပြောင် အရိုက်ခံရမယ့်
အချက်အရေအတွက်ကလည်း ၂၂ပဲ ။ ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် ငါ့သမီးအကြီးမ ကိုတောင် ၁၂နှစ် ထိပဲ ဖင်ချွတ်ဆော်ဖူးတယ် ။
တူမကြီးကျတော့မှ ၂၂နှစ်အရွယ်ကြီးကို ဖင်လှန်တီးရတော့မယ် ။ ညည်းလည်း တခါမှလက်ဖျားနဲ့တောင် အတို့မခံဘူးတာ
ဒီအရွယ်ရောက်မှပဲ ညည်းဖင်ထွားထွားကြီး ချွတ်အရိုက်ခံရတော့မယ် ဆိုတာကတော့ ဖြစ်ရလေ ယဉ်ယဉ်ရယ် ”
သူ့ဘကြီး သက်သက်ခြောက်နေတာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို စတင်လက်ခံမိပြီး ကျောရိုးတလျှောက် ကြောက်စိတ်နဲ့
အတူတူ အေးစိမ့်သွားပါတယ်။ ထထွက်ပြေးဖို့ နှိုးဆော်စိတ်တွေ ရုတ်ခြည်းပေါ်လာတာကြောင့် မျက်စိက ကျီးကန်း
တောင်းမှောက်နဲ့ ဘေးဘယ်ညာကို ကြည့်ဖြစ်သွားပါတယ် ။
” ပြေးဖို့ကြံပြီလား ယဉ်ယဉ်။ ကြိုးစားမနေပါနဲ့ကွာ ပြေးစရာတပေါက်မှမရှိတော့ဘူး။ ကဲကဲ ညည်း မချွတ်ရဲသေးလို့ ဒီအတိုင်းကြီး
ရပ်နေပြီး ညောင်းမှာ အတူတူ ထိုင်ထလောက်တော့ လုပ်နေသင့်တာပေါ့ ”
“ မိနွယ် ညည်းလဲညောင်းရော့မယ် ။ ဒီဘေးနားလာထိုင် ညည်း မမလေးကရှက်နေတော့ သူ့ ဖင်နဲ့အဖုတ်က မြင်ရဖို့က
ကြာအုံးမှာ ”
အိမ်ဖော်မလေးမိနွယ်လေးတုန်ချိတုန်ချိနဲ့ ဦးမြင့်သောင်းဘေးတခုံကျော်မှာလာထိုင်ပါတယ်။ဘဘကြီး ကြည့်ရတာတော့
မမလေးကို တကယ်လုပ်တော့ မယ်ဆိုတာ သေချာပါတယ်။ မျက်နှာကြောတင်းလှတဲ့ မမလေးယဉ်ယဉ်လည်း အခုတော့
မျက်ရည်တွေဝေ့ နေတဲ့ဇီးရွက်သာသာ မျက်နှာဖြစ်နေပြီ။ ဘဘကြီးပြောတာတွေကလည်း ဒဲ့ဒိုးနဲ့ ပက်စက်လွန်းလို့ တောသူ
မိနွယ်တောင် နားထဲမသက်သာလှဘူး ။
“ ယဉ်ယဉ် ပြောနေတယ်လေ ။ ဘောင်းဘီမချွတ်ရဲသေးရင် ထိုင်ထလုပ်နေလို့ ။ နင်ထိုင်ထလုပ်တာ ကြာလွန်းလို့ ငါပျင်းပြီး
စိတ်ပြောင်းသွားတော့ တမျိုးဖြစ်တာပေါ့ ။ ကဲကဲ နားရွက်လေးကို ကြက်ခြေခတ် ဆွဲ ။ ညည်း ဒီလောက်တော့သိပါတယ် ။
ဆွဲလေနားရွက် ဘာလုပ်နေတာလဲ ”
“ ဖျန်း ”
“ အ ”
ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ထိုင်လျက်သားဖြင့်ပင် မျက်နှာချင်းဆိုင်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ့်ပေါင်လုံးကြီး ဘေးဘက်ကို တချက်
လှမ်းရိုက်လိုက်ပါတယ် ။ စိတ်ပြောင်းသွားရင်ဆိုတဲ့ စကားလုံးက တာအလွန်သွားပါတယ်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ်
လက်ချောင်းလေးတွေက နားရွက် (၂) ဖက်ကို ကိုင်လိုက်တာနဲ့အတူ
“ ဟီး ဟီး ဟင့် ”
တဟီးဟီး ထွက်လာတဲ့ အသံကြီးနဲ့ အတူ ဝေ့နေတဲ့ မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် စီးကြလာပါတယ် ။ စိတ်ဓါတ်ချင်း
တိုက်ပွဲမှာ ယဉ်ယဉ် ရှုံးနိမ့်သွားပါပြီ ။
“ ကဲကဲ စတော့ ”
ဘောင်းဘီချွတ်ရမှာထက်စာရင် ထိုင်ထဆိုတာက ခလေး ကစားစရာသာသာပါ ။ မာနကြီးလှတဲ့ နောက်ဆုံးနှစ်
ဆေးကျောင်းသူချောကြီး ယဉ်ယဉ်လည်း နားရွက်ဆွဲလို့ ထိုင်ထလုပ်တဲ့ ခလေးမလေး ဘဝကို တခါတည်း ရောက်သွားပြီ ။
“ မိနွယ် ဘယ်နှခေါက်လဲဆိုတာ သေချာ ကြည့်ပြီးလိုက် ရေစမ်း ။ အသံထွက်ပြီးမှန်မှန်ရေ ”
“ ဟုတ် ဟုတ် ဘဘကြီး . . . ၁ . . . ၂ . . . ၃ . . . ၄ . . . ၅ ”
မိနွယ် အသံကိုကြားရတော့ ရွေးစရာမရှိလို့ ထိုင်ထလုပ်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ့် အသိပေးနေတာနဲ့အတူတူပါပဲ။ သူ
အင်မတန်နိုင်တဲ့ အိမ်ဖော်မလေးလည်းသူ အခုလိုမျိုး အရှက်တကွဲ ဖြစ်ပျက်နေတာကို ငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်ကြည့်နေတယ်။
“ မိနွယ် ညည်း မမလေး ထိုင်ထလုပ်တာ ဘယ်နှယ့်လဲ ကြည့်လို့ကောင်းရဲ့လား ”
“ ၄၃ . . . ရှင်ဘဘကြီး . . . ၄၄ . . . ၄၅ ”
အထိုင်နဲ့အထပေါင်းမှာ ဂဏန်းတခုရေရတာမို့ ဦးမြင့်သောင်းနဲ့ ပြောတာပြန်ဖြေဖို့တော့ ကောင်းကောင်း
အချိန်ရပါတယ် ။
“ အော် ကြည့်ရတာ ဘယ်လိုနေတုန်းလို့။ သည်အရွယ် သည်ကိုယ်လုံးကြီးနဲ့ ခလေးပေါက်စတွေလို ထိုင်ထလုပ်နေတော့လေ ”
မိနွယ် အကျဉ်းအကျပ်ထဲ ရောက်လေသည် ။ ဘဘကြီးကလည်းမေးနေပြီ ။ မမလေး ခုလိုအခြေအနေ ရောက်နေပေမယ့်
အရင်က တအားကြောက်ခဲ့ရတဲ့ အခံကရှိသလို နောက်လည်း တွေ့နေရမယ့် သူတွေဆိုတော့ ဘယ်နှယ့်ဖြေရမှာတုန်း မသိ ။
“ ငါမေးနေတာမကြားဖူးလား ” . . . အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ပြောလိုက်တော့ မှ
“ ၅၆ . . . ဟုတ် ဟုတ် . . .၅၇ . . . ရှက် ရှက်စရာကြီး ”
“ အေးပေါ့ ရှက်ရမှာပေါ့ ။ ရှက်ရမှာက သူလေ ညည်းကော ဘေးကကြည့်ရတာ ဘယ်လိုနေတုန်း ”
တူမကြီးမျက်နှာကို တည့်တည့်ကြည့်ပြောပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ တူမကြီးက မျက်လွှာ အပြီးချထားပြီမို့
ကြက်ခြေခတ် လက်၂ဖက်ကြား မျက်ရည်များနဲ့ရွှဲနေတဲ့ မျက်နှာကိုသာမြင်ရပါတယ်။ တဟီးဟီး ရှိုက်သံကတော့ ပုံမှန်ထွက်နေတဲ့
အသံဖြစ်သွားပါပြီ ။
“ ၆၀ . . . ဟုတ် ရယ် ရယ်စရာကြီးပါ ဘဘကြီး . . . ၆၁ . . . ၆၂ ”
မိနွယ်လည်း ဘယ်လိုလုပ်ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေးတွေ ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်တွေ ဖြေနိုင်မတုန်း။ နဂိုကတည်းကမှ ပညာ
သိပ်မတတ်သူမို့ ကြောက်ကြောက်နဲ့ သူမြင်တာသာ တန်းဖြေပါတော့သည် ။
“ ဟား..ဟား..ဟား ”
သူ့ဘကြီးရဲ့ ရယ်သံနဲ့အတူ မိနွယ်ရဲ့ ရယ်စရာကြီးပါဆိုတဲ့ အသံက ယဉ်ယဉ့်ရင်ထဲ ထိထိမိမိကို မှန်ပါတယ် ။
“ သိပ်မကြာမီ ဒီထက် အပြန် ၁၀၀ ရှက်ရ ရယ်ရအုန်းမှာ မိနွယ်ရဲ့ ”

“ ၉၈ . . . ၉၉ . . .၁၀၀ ”
“ ကဲကဲ ခနရပ် ဘယ်နှယ့်တုန်း ညောင်းနေပြီလား ။ မေးရင်ဖြေလေ ”
“ ဟီးဟီးဟီး ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ”
“ ညောင်းလဲ ညည်း ဘောင်းဘီမချွတ်ချင်သေးဘူးမလား ။ ဆက်လုပ်ရမှာပေါ့။ ကဲကဲ ဟိုဘက်လှည့် ပြီးဒီဘက်ကျောပေးလိုက် ”
တရွေ့ရွေ့လှည့်သွားတဲ့ ယဉ်ယဉ် လုံးဝကျောပေးအပြီး ။
“ ကဲ ပြန်စပြီးလုပ်တော့ ”
“ ရှင် ဘဘကြီး ဟီးအီးအီး ”
“ အော် ညည်းက တဖက်တည်း လှည့်လုပ်နေတော့ ငါတော့ကြည့်ရတာ ပျင်းလာပြီလေ ။ အခုလိုကျတော့ ညည်းတင်ပါးကြီး
တက်လိုက်ကျနဲ့လိုက်တဲ့ လုပ်တာကြည့်ရတော့ ပိုရယ်ရတာပေါ့ ။ မဟုတ်ဘူးလား ။ ညည်းဖင်ကြီးက ကြီးလွန်းတော့
ပိုတောင်လှုပ်အုံးမှာ ” . . .
ဦးမြင့်သောင်း စကားက ယဉ်ယဉ့်ကိုယ်လုံးကို ချက်ချင်းကို ပြန်လှည့်လာစေပါတယ် ။
“ ဟီးဟီး ဘဘရယ် သမီး မလုပ်ပါရစေနဲ့ ။ ဟီးအီး တောင်းပန်ပါတယ် ဟီးဟင့် ”
ယဉ်ယဉ်ရဲ့ ပထမဆုံးတောင်းပန်စကားသံကြောင့် ဦးမြင့်သောင်း ကျေနပ်သွားပါတယ်။ ဒီကောင်မလေးတော့ မာနလုံးဝ
ကျိုးသွားပါပြီ ။
“ ကဲလေ ခုနကမျက်နှာချင်းဆိုင်ကျတော့ လုပ်ပြီး ခုမှဘယ်နှယ့်ဖြစ်တာတုန်း ”
“ သမီးတောင်းပန်ပါတယ် ဘဘရယ် ဟီးဟီး ”
“ ဖင်ပေးလုပ်ရမှာ ရှက်တယ်ပေါ့ ။ ညည်း ဖင်ထွားကြီးနဲ့ ဘောင်းဘီအကျပ်တွေ၊ စကပ်အတိုတွေ ကျပ်ထုပ်နေအောင်ဝတ်ပြီး
လမ်းမှာ ဖင်ဆုံကြီးတရမ်းရမ်းနဲ့ လှုပ်ပြလျှောက်ပြ ရတာကြတော့ မရှက်ဘူးလား ။ ဟင် ဖြေအုံးလေ ”
“ ဟီး…ဟီး…ဟင့် . . . သမီး မှားပါတယ် ဘဘရဲ့ ”
“ ကဲကဲ ကိုယ့်တူမကတောင်တောင်းပန်မှတော့လည်း ငါလည်း တဆင့်တော့ အလျှော့ပေးရတာပေါ့။ ညည်း ထိုင်ထအခါ ၁၀၀၀
ပြည့်အောင်လုပ်နိုင်ရင် ဖင်မချွတ်ရတော့ဘူး။
ကဲ ဘယ့်နှယ့်တုန်း ”

” ဘယ်လိုလဲ သဘောတူလား ”
” ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ”
ခေါင်းငြိမ့်ရုံကလွဲလို့ ဘာတတ်နိုင်အုံးမှာလဲ မယဉ်ယဉ်ဆုလတ် ရယ်….

ထိုင်ရင်းထရင်း နောက်ပိုင်းမှာတော့ ဒူးတွေကနာလာပြီ ။ ထိုင်အချမှာ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ
ပစ်ပစ်ထိုင်ချလိုက်ရသလို ပြန်အထမှာလည်း တဝက်တပျက် ဖင်နောက်ပစ် ကာလကနေ မနည်းအားယူကာ မတ်ရပ်ယူရသည်။
“ ဘယ်နှယ့်လည်း အထအထိုင်ခက်လာပြီလား”
သိသိသာသာ နှေးလာပြီဖြစ်တဲ့ ယဉ်ယဉ့်ကို ကြည့်ပြီး ဦးမြင့်သောင်းက ဝင်ပြောပါတယ် ။
“ ကြည့်ရတာ ညည်း ၁၀၀၀ မလုပ်တော့ဘူးထင်တယ်နော် ”
မျက်ရည်ပေါက်ကြီးငယ်နဲ့အတူ ချွေးပေါက်ကြီးငယ်ပါကျစ ပြုလာတဲ့ ယဉ်ယဉ်လည်း ငါမလုပ်နိုင်တော့ဘူး ထင်တယ်
ဆိုတော့ အတွေးဆိုးကြီးဝင်စပြုလာပါတယ် ။
“ အင်း ညည်း အဖုတ်ကြီးတော့ ငါတို့ကိုပြရတော့မယ် ထင်တယ် ယဉ်ယဉ်ရယ် ”
အဖုတ်ကြီးဆိုတဲ့ စကားကဆေးခါးကြီး နားထဲလောင်းချသလို ဝင်လာပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် သူသာ ၁၀၀၀ ပြည့်အောင်
မလုပ်နိုင်ရင် သူ့ဘကြီးရည်ညွှန်းပြောနေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်တွေ့ပြရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးက ဘာနှင့်မှ
မတူအောင် ဆိုးရွားလှသည် ။ အသည်းထိတ်စရာ ကောင်းလှသည် ။
“ ကြွရခက်နေပြီမလား ညည်းအောက်ပိုင်းက အလေးချိန်စီးတာကိုး ဖင်ကြီးမရဲ့ ”
မိနွယ် အသံထွက်သွားမှာစိုးလို့ မနည်းထိန်းလိုက်ရသည်။ ရယ်ချင်တာလေ။ ပထမအစတုန်းက မိနွယ်ပါရော
ကြောက်နေပေမယ့် အခုတော့လည်း ကြောက်ရမယ့်သူက သူမဟုတ်။ သူကဘေးက ထိုင်ရှုစားရတဲ့ ပရိသတ်သာ ဖြစ်မှန်း
သိလာပြီမို့ စိုးရွံ့စိတ်ပျောက်ကာ ရယ်ချင်စိတ်၊ မမလေး အရှက်အကြီးကျယ် ကွဲနေတာကို ကျေနပ်တဲ့စိတ်ကအလိုလို
ပေါ်လာပါသည် ။ သနားစိတ်ကလေး တချက်တချက် ဝင်လာပေမယ့် ဟိုဘက် အာရုံများကို လွှမ်းမိုးနိုင်လောက်တဲ့ အတိုင်းအတာ
အထိတော့ မရှိတော့ ။
(၂၀၀) အပြည့်မှာ ယဉ်ယဉ်တယောက် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ကျသွားပါတယ်။ ရင်ထဲကမောတာထက် သူ့ပေါင်
ကြွက်သားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ။
“ ညည်းကြည့်ရတာ ၁၀၀၀ ဘယ်လိုမှပြည့်မှာမဟုတ်ဘူး ”
ယဉ်ယဉ် ပြန်မထသေးပဲ ဆက်ထိုင်နေရင်း တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ငိုနေသည် ။ သူကိုယ်တိုင် လည်းသိပါသည် ၁၀၀၀ ဆိုတာမဖြစ်နိုင်တော့ပါ ။
“ အဲတော့က ညည်းကိုငါ ရွေးချယ်စရာတခုပေးမယ် ။ ညည်းအောက်ခံဘောင်းဘီပါတယ်ဆိုတာ ငါတွေ့ပြီးပြီ။ အဲတော့ အပေါ်က
ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီး ထိုင်ထဆက်လုပ်မယ်ဆိုရင် ၃၀၀ လျှော့ပေးမယ်။ အခါ ၇၀၀ ပဲလုပ်ရတော့မှာပေါ့ ”

“ ရှင် အီးဟီးဟီး ”
ရွေးချယ်စရာတခုရှိသော်လည်း ရင်းရမယ့်အရာကမသေးလှ။ အောက်ခံစက်စပိုင်နာ နဲ့ပဲ ဘဘကြီးတို့ ရှေ့မှာ
နေရမယ်ဆိုတာလည်း အပျိုလေး၁ယောက်ဖို့ လွယ်ကူတဲ့ ကိစ္စတော့ မဟုတ် ။
“ ငါက အကောင်းပြောတာကို ညည်းစဉ်းစားနော် ၁၀၀၀ မပြည့်ရင် ညည်းအဖုတ်ကြီးကို ငါတို့က အဖုံးအကာ မကျန်ပဲ အရှိအတိုင်း
အကုန်တွေ့မှာ ။ အခု အောက်ခံကျန်သေးတယ် ။ ညည်း စကပ်တွေက ပေါင်လယ်သာသာရှိတာ ။ တခါတလေဒီ့ထက်တောင်တိုသေး ။ အောက်ခံဘောင်းဘီနဲ့ လက်တဖဝါးလောက်ပဲ ကွာတာ ။ မဆိုညည်း ရေသွားကူးလဲ အဲလောက်တော့
ပေါ်တာပဲ မဟုတ်လား ”
ယဉ်ယဉ်ကတော့ တအင့်အင့် နဲ့ပြန်မပြော။
“ ညည်းသဘောပါ ။ ငါကတော့ ၁၀၀၀ မပြည့်ရင် တကယ်ချွတ်မှာ ။ ”
ယဉ်ယဉ် စိတ်ပိုင်းဖြတ်ရင်း ဆုံးဖြတ်ချက် ဒုံးဒုံးချလိုက်ပါတယ် ။
“ ဟီးအီးအီး သမီး ချွတ်ပါမယ် ဟီးးးးး ”.
“ ကဲချွတ်ရင်လည်း ထ ”
အားယူထရင်း မတ်တပ်ဖြစ်သွားတော့ ယဉ်ယဉ် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစိပြီး ရပ်နေသေးသည် ။ ပြီးမှ သတ္တိမွေးကာ ဆတ်ခနဲ
ဘောင်းဘီကို ဒူးခေါင်းလောက်ရောက်အောင် ဆွဲချလိုက်တော့တယ် ။ ပြီးလျှင် ဘကြီးသောင်း ကြက်မွှေးနဲ့ ညွှန်ပြတဲ့ အတိုင်း
ဘောင်းဘီကိုခြေထောက်ကနေ အပြီးချွတ်ရင်း ဘေးဖယ်လိုက်ပါသည် ။ ကွဲလေတဲ့ အရှက်ရယ် ခုတော့စက်စပိုင်နာရယ်သာ
ကျန်တော့သည် ။ လက် ကပေါင်ရင်းခွဆုံမှာ ယှက်လျက်သား ကာသည် ။
“ နားရွက်ပြန်ဆွဲထား ယဉ်ယဉ် ”
အတွန့်မတက် မတက်ပေမယ့် တွန့်ဆုတ်စွာနဲ့ လက်ကိုရုတ်ပြီး နား၂ဖက်ကို ပြန်ဆွဲထားလိုက်ပါတယ် ။ မိတ်ကပ်ရောင်
အောက်ခံစက်စပိုင်နာက မကြီးလွန်း မသေးလွန်းသော အရွယ်အစား ။ ဆီးခုံတပြင်လုံးကို မြင်ကွင်းကနေ လုံခြုံအောင်
ဖုံးလွှမ်းပေးထား သော်လည်း မို့ဖောင်းတက်နေမှုကိုတော့ မကာရံသာ ။ စောက်ဖုတ်နေရာကြီးက ဖားဂုံညင်းကြီး ပမာာ
သိသိသာသာ ခုံးကြွထ နေသည်။
“ ညည်းဟာကြီး ကြည့်ရတာတော့ မဟားဒယားကြီးမယ့် ပစ္စည်းကြီး ထင်တယ် ။ ဖောင်းဖောင်းကားကားကြီးနဲ့ ခုံးထနေတာ
ကိုယ့်ဟာကကိုယ် ပြန်ငုံ့ကြည့်အုံး ” . . . ဘယ်နေရာကို ရည်ညွှန်းပြောမှန်း သိသည်မို့ ဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ရှက်ကာ ။
“ အီးဟီးဟီး ဘဘ သမီးကိုအဲလိုတွေ ဟင့် မပြောပါနဲ့ ဘဘရယ် ဟီးး ”
“ ဟီးဟီးဟင့် သမီးရှက်လွန်းလို့ပါ ဘဘရယ် ဟီးးး ”
“ ဟဲ့ဘာတွေတုန်း ငါပြောတာပါးစပ်ကပဲလေ တကယ်လည်း အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်က ညည်းအဖုတ်ကြီးဖောင်းနေတာ
မြင်နေရလို့ ငါပြောတာပဲဟာ မဟုတ်လို့လား ။ ပြောတာကျတော့ရှက်တယ် ငါအခုမျက်စိနဲ့တပ်အပ်မြင်နေတာကိုကျတော့
မရှက်ဘူးလား ”
ရှက်ပါတယ်လို့ တောင်းပန်ခါမှ ပိုဆိုးအောင် ပြောလိုက်တော့ ယဉ်ယဉ်ငိုသံကလွဲပြီးထွက်မလာတော့ ။
“ နောက်ကျောပေးစမ်း လှည့် ”
ပြောတဲ့အတိုင်းလှည့်ပေးရတော့ မြင်ကွင်းထဲ ရောက်လာတာက အိုးဖြူထွားကြီးတွေ ။ စက်စပိုင်နာလေးက ကြီးမား
လှတဲ့ တင်ပါးကြီး တဝက်လောက်ကိုသာ ဖုံးကာပေး ထားနိုင်သည်ဖို့ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးတွေက ဘေးတဖက်စီမှာ အပြင်ဘက်အစ်ထွက်နေသည်။ ဗလာမကျင်းရဖို့အရေး အခုလို အောက်ခံတလွှာတည်း အကြည့်ခံချင်တိုင်း ကြည့်ဖို့လှည့်ပြရသော
အနေအထားကို ယဉ်ယဉ်ဆုလတ် တယောက် ရောက်မှန်းမသိရောက်လို့လာပါပြီ။
“ ယဉ်ယဉ် နင့်ကိုငါနောက်ထပ် ရွေးစရာတခုထပ်ပေးမယ် ။ အဲဒါကိုလုပ်မယ်ဆိုရင် နောက်ထပ်၂၀၀ အလျှော့ပေးပြီး နင် ၅၀၀
ပဲလုပ်ရတော့မယ် ”
၅၀၀ ဆိုရင် နောက်ထပ်၃၀၀ ပဲကျန်တော့တယ်။ အံကြိတ်လုပ်ရင်ရနိုင်သေးတာမို့ ဘကြီးရဲ့ထပ်ထွက်လာမယ့် စကားကို
နားစွန့်နေမိသည် ။
“ ညည်း အောက်ခံဘောင်းဘီကို အပေါ်ကိုဆွဲတင်နိုင်သမျှ ဆွဲတင်ပြီးရင် ညည်းနောက်ဖက်က ဘောင်းဘီကို ဖင်ကြားထဲညှပ်လိုက်။
ခါးတောင်းမြှောင်နေအောင် ကြိုက်သလိုပေါ့ ”
“ ဘဘရယ် မလုပ်ပါနဲ့ ဟင့် အီးးးးးး ” . . . လုပ်ခိုင်းတဲ့ ပုံစံကရက်စက်သည် ။ အဲလိုသာ လုပ်လိုက်လျှင် နောက်ပိုင်းမှာ ဘာမှမရှိ
သလိုပဲ ဖြစ်သွားမှာ ကိုလည်း သိသည်မို့ ယဉ်ယဉ်မလုပ်ရဲ ။
“ သဘောပါပဲ ။ ငါက ညည်းကို ၇၀၀ လုပ်ဖို့ မလွယ်တော့ဘူးဆိုတာ သိလို့ ပြောတာ။ ရွေးချယ်တာကတော့ ညည်းသဘောပဲ ။
အေး ငါအခုပြောတဲ့ပုံစံဆို ညည်းဖင်တော့ပိုပေါ်သွားမှာပေါ့ ဒါပေမယ့် ညည်းအရှေ့က ညည်းပေါ်မှာ အကြောက်ဆုံး
ပစ္စည်းကြီးလည်း မပေါ်ဘူး ။ ပြီးမှ ၇၀၀ တောင်မပြည့်လို့ အဲဒီ့လက်ကျန်လေးပါ ချွတ်ရတော့မှ ကုန်းကောက်စရာ
အရှက်ပါမကျန်ဘူး ဖြစ်သွားမယ် ”
တကိုယ်လုံး တုန်တုန်တက်တဲ့အထိ ငိုရှိုက်သံ အကျယ်ကြီး ထွက်လာပြီး ယဉ်ယဉ့်လက်က တင်ပါးပေါ်က
စက်စပိုင်နာပေါ်ကို ရောက်လာပါတယ် ။
“ ဒီဘက်ပြန်လှည့်မလာနဲ့ အခုအတိုင်းပဲ ရပ်ပြီးလုပ် ။ အပေါ်ကိုဆွဲ နိုင်သမျှအရင်ဆွဲတင်စမ်း ။ ဆွဲအုန်း ဆွဲတင် ”
အောက်ခံဘောင်းဘီကို ခါးပေါ်တက်တဲ့ အထိကို မရမက ဆွဲတင်ခိုင်းတာမို့ ပေါင်ရင်းဂွကြားက ဘောင်းဘီအသားက
တအားကိုတင်းကျပ် လာပါတယ် ။ စောက်ဖုတ်ကြီးဆို ကျပ်လွန်းလို့ နေရခက်လှပါသည် ။

“ နောက်ကဟာကို ဖင်ကြားထဲညှပ် ။ ကြာတယ် ယဉ်ယဉ် ။ မြန်မြန်လုပ်စမ်း ”
ပြောတဲ့ အတိုင်း ဘောင်းဘီအသားတွေကိုစုပြီး ဖင်လုံးတုန်တုန်ကြီး ၂ခုကြားရောက်တဲ့ အထိစုလိုက်တော့ ဖင်သား
ဖြူဖြူကြီးတွေက လုံးဝကို အတိုင်းသားပေါ်လာသည်။ ခုနကကြက်မွှေးစာရဲ့ အမှတ်အသားအဖြစ် ခပ်ရဲရဲ ဖြစ်နေတဲ့ အရှိုးရာတခုက
ကန့်လန့်ဖြတ်ကြီး ရှိနေသည်။
“ ညည်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ညှာနေတာပဲ ။ ငါလုပ်ခိုင်းတာက ဒီလိုမျိုး ”
ဦးမြင့်သောင်း ရှေ့နည်းနည်းကိုင်းလိုက်ပြီး အပေါ်ဘက်တက်နေတဲ့ စက်စပိုင်နာရှုံ့ကြိုးစကိုကိုင်ကာ အားရပါးရ
ဆောင့်ပြီး ဆွဲတင်လိုက်တော့
“ အား ဟီးဟီး ”
ဖင်ကြားရော စောက်ပတ်ကြီးပါ ကျိန်းပြီးနာသွားတာကြောင့် ယဉ်ယဉ် အော်သံကြီးနဲ့အတူ ခါထွက်သွားပါသည် ။
လက်ကလည်း နာသွားတဲ့ ဆီးခုံပေါ်ကို အလိုအလျောက် ရောက်သွားပါတယ် ။ နောက်ပိုင်းက ဘောင်းဘီစကတော့ ဖင်လုံးအိအိ
တုန်တုန်ကြီး ၂လုံးကြားမှာ လုံးဝညှပ်ပြီး ပျောက်သွားပါတယ်။ ဖင်လုံးကြီးလို့ ဖင်ကြားကြီး နက်တာကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။
ဂွကြားက ဘောင်းဘီတချို့တဝက် စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းကြီး၂ခုကြားထဲ နစ်ဝင်သွားလို့ စောက်ဖုတ်ကို ထက်ခြမ်း ခြမ်းခံရသလိုကို
နာပါတယ် ။ ဘေးကကြည့်နေတဲ့ မိနွယ်တောင် အသည်းယားပြီး ဖင်ကြောရှုံ့သွားသည် ။ မမလေးတော့ တော်တော် အီစိမ့်
သွားမယ် ဆိုတာ သေချာပါတယ် ။
“ ရပြီ ဒီလိုမှ ဖင်တခုလုံး ကောင်းကောင်းပေါ်တာ ”
ဦးမြင့်သောင်း ပြောပြောဆိုဆို မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရင်း….
“ ကဲ ၁၀၀ပြည့်ပြီမို့ ကြက်မွှေးနောက်တချက် ။ ခုနက အရိုက်ခံရတဲ့ ပုံစံအတိုင်း ပြန်နေ ။ ဒူးကွေး ရှေ့ကိုကုန်း ဖင်ကိုနောက်ပစ် ။
ကြားလား ”
တခေါက်လုပ်ဖူးပြီးသား မို့ဒီတခါတော့ပုံစံကျသည်။ ထွားထွားစွံ့စွံဖင်ကြီးက နောက်ကိုကော့ထွက်လာသည် ။ ခြေထောက်တွေက
မတရားညောင်းနေပြီမို့ ပေါက်မှာ ထောက်ထားရတဲ့ လက်တွေကော၊ ပေါင်သားတွေပါ တုန်ရီနေသည်။

“ ပြီးရင်လည်း ထိုင်ထပြန်စမယ် ။ ဒီတခါဒီဘက်ပြန်လှည့်ပြီး လုပ် ”
ယဉ်ယဉ့်မျက်နှာကြီးမှာ ငိုရလွန်းလို့ မို့အစ်လို့ ။ မျက်ရည်များကလည်း ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်နဲ့ပါးပြင်ထက်က
စီးကျနေသည် ။
“ ငါလည်း မြင်တာကိုမပြောပဲကို မနေနိုင်တာ ။ ညည်းပစ္စည်းက ထွက်နေပြီ ”
“ လက်ကိုနားမှာ ပြန်ကပ်ထားစမ်း ”
လန့်ဖြန့်ပြီး လာကာတဲ့လက် လမ်းတဝက်တင် ရပ်သွားပါတယ် ။ ဟုတ်ပါရဲ့ ဘောင်းဘီက ရွှေကြုတ်ကြား ညပ်နေပြီဆိုတော့ စောက်ဖုတ် ဘေးသားထူထူကြီးတွေရဲ့ တချို့တဝက်က ဘေးတချက်တချက်ကနေ အပြင်ကို ပြူထွက်နေကြပြီ ။
အသားထဲ နစ်ဝင်မတတ် တင်းကျပ်တဲ့ စက်စပိုင်နာကြောင့် ထွက်ပေါ်နေတဲ့ စောက်သားတစ်လေးတွေက နီမြန်းလို့၊
တင်းပြောင်ဖုဖောင်း လို့နေသည် ။ ဆီးခုံမှာလည်း စောက်မွှေးစလေးတွေကလဲ ဟိုတမွှေးဒီတမွှေး လောက် ဘောင်းဘီအပြင်ကို
ရောက်နေပါတယ် ။
“ ဟီးဟင့် ဘဘ သမီး သမီး ရှုးပေါက်ချင်တယ် ဟီး ”
သေးကလည်း တကယ်ပင်ပေါက်ချင်နေပြီ ။ တခါတည်း အခုလောက် ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်နေတဲ့ ပေါင်ကြားကိုလည်း
နည်းနည်း ပြုပြင်လို့ ရမှာပါ ။ တူမချောကြီးက တောင်းဆိုတော့လည်း ဘကြီးက အဖြေပြန်ပေးပါတယ် ။
“ ရပါတယ် ။ ဒါပေမယ့်တံခါးမပိတ်ရဘူး ။ ငါလိုက်စောင့်မယ် ”
ဘကြီးဦးမြင့်သောင်းက ကြမ်းတမ်းပေမယ့် ဒီလောက်ရက်စက်မယ်လို့ ထင်တောင် မထင်ထားမိခဲ့ပါ ။
” မတော် ညည်းတံခါးပြန်မဖွင့်ပဲ အထဲမှာ ပိတ်နေရင် ဘယ်နှယ့် လုပ်မလဲ ။ ဒါမှမဟုတ် ညည်းက သောက်ရှက်ကွဲ ထားပြီဆိုတော့
အရှက်လွန်ပြီး တခုခု လုပ်လိုက်ရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ ။ သည်တော့ ငါလိုက်စောင့်မယ် ။ ငါရှေ့မှာ ပေါက်ရဲတယ်ဆိုရင်တော့
သွားပေါက်ပေါ့ ။ သွားမှာလား ”
အငိုမျက်နှာကြီးနဲ့ပဲ ခေါင်းခါရပါပြီ ။ ဘယ်လိုလုပ်ပေါက်ရဲ မှာလည်းကွယ် ။
“ ဒါဆိုရင် ပြန်စတော့ ”
“ ၁ . . . ၂ . . . ၃ . . . ၄ ”
ယဉ်ယဉ့် ရဲ့အကြိမ်ရေ လိုက်ရေတဲ့ အသံနဲ့အတူ ကွတကွတထိုင်ထ လုပ်တာကို ပြန်စရပါပြီ ။

ဦးမြင့်သောင်းရဲ့ အမြင်မတော်တာတွေပဲ လိုက်မြင်တတ်တဲ့ မျက်စိက ဒီတခါတော့ ထိုင်ထိုင် ချလိုက်ရင် ဟဟသွားတဲ့
ပေါင်ကြားကို ရောက်နေပါတယ် ။ ဒါကတော့ အမြင်မတော်တာလား တော်တာလားမသိပါ ။ ယဉ်ယဉ်မှာတော့ အင်မတန်
ခံစားနေရသည်။ ထိုင်လိုက်ရင် စက်စပိုင်နာက ပိုပိုတင်းသွားလို့ စောက်မြှောင်းကြီး တလျှောက် ပွတ်ဆွဲခံနေရ သလို ကျိန်းကျိန်း
နေပါတော့သည် ။ ခေါက်ရေ ၅၀ အကျော် လောက်မှာတော့ ပြန်ထလို့မရချင်ချင် ဖြစ်လာသည် ။ လိုက်ရေနေတဲ့ မိနွယ်တောင်
တကြိမ်နဲ့တကြိမ်ကြားမှာ တော်တော် စောင့်နေရပြီ ။ မိနွယ်လည်း တွေးသည် ။
မမလေးက ပင်ပန်းတဲ့ အလုပ်လည်း မလုပ်ဖူးတာမို့ ဘယ်လုပ်နိုင်ပါ့မလဲ ။ သူသာဆို အနည်းဆုံးတော့ အခေါက် ၅၀၀
လောက် ကောင်းကောင်း ပြီးအောင်လုပ်နိုင်မှာပဲ တွေးမိသည် ။ ဒါဆို မမလေး ထပ်ချွတ်ရတော့မှာပေါ့ ။ ခုလည်း မိန်းမကိုယ်နဲ့
စအိုဝပဲ ပေါ်ဖို့ ကျန်တော့တာပါပဲလေ ။
“ မရတော့ဘူးလား ။ အခုမှ တဝက်ကျိုးတာနော် ”
ဒူးတွေကတုန် ပေါင်ကကြွက်သားတွေ တဆတ်ဆတ်ခါနေပြီးတော့ မရမကပြန်ထဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ တူမကြီးကို ကြည့်ပြီး
ဦးမြင့်သောင်း ဝမ်းသာသံကြီးနဲ့ မေးပါတယ်။ ယဉ်ယဉ် အံကိုကြိတ်လို့ အားထုတ်ပါသေးတယ် ။ ဒါပေမယ့် ဘယ်နှခါများ
ထပ်ရပါအုံးမှာလဲ ။
“ ဟီးဟီး . . . . . အီးဟီးဟီး ”
ကျယ်လောင်တဲ့ ရှိုက်သံကြီး ထွက်လာကာ အားကုန်ရုံးရင်း ဖို့ ကြိုးစားနေရာကနေ ဖင်ထိုင်ကျ သွားပါတယ် ။ ယဉ်ယဉ်
ဘယ်လိုမှ ပြန်မထနိုင်တော့ပါဘူး ။ ကြမ်းပြင်မှာပဲ ဖင်ချထိုင်ရင်း အာပျဲကြီးနဲ့ အော်ငိုနေပါတော့တယ် ။
“ ၂၇၉ ကြိမ် မှာရပ်သွားပါတယ် ယဉ်ယဉ်ရယ် ”
“ အဲတော့ ငါတို့သဘောတူထားတဲ့ အတိုင်း နင့်ခါးက လက်ကျန်လေးကိုပါ ဖယ်ရတော့မယ် ”
မတ်တပ်ထရပ်ရင်း ဦးမြင့်သောင်း ခပ်ကျယ်ကျယ်ပဲ ပြောလိုက်ပါတယ် ။ မိန်းမတယောက် ရှိုက်ငိုတဲ့ ပုံစံမဟုတ်တော့ပဲ
တဗြဲဗြဲနဲ့ အော်ငိုနေပြီဖြစ်တဲ့ ယဉ်ယဉ့်ကိုကြည့်ရတာ ခလေးလေးတွေ ကစားစရာပျောက်လို့ အော်ငိုတာနဲ့တူနေပါတယ် ။
” ညည်းဘာသာညည်း ချွတ်မှာလား ”
မေးသာမေးရတယ် ။ အာပျဲကြီးနဲ့ အော်ငိုရင်း မယုံနိုင်သလို ခေါင်းခါနေတဲ့ ယဉ်ယဉ့်ကို ကြည့်ကတည်းက အဖြေက
ရနေပြီ ။ ဦးမြင့်သောင်း အချိန်ဆွဲလာသမျှ သည်တခါတော့ ခပ်မြန်မြန်ပဲ လှုပ်ရှားလိုက်ပါသည် ။ ကိုက်ခဲနေတဲ့ ခြေထောက်
တွေကြောင့် ထွက်ပြေးဖို့ နေနေသာသာ မတ်တပ်တောင ်ရပ်ဖို့တောင် မလွယ်တော့တဲ့ တူမကို စောနကလိုပဲ လက်မောင်းကနေ
ကိုင်ရင်း ဆွဲမပါတယ် ။ ယဉ်ယဉ် အော်ရင်းဟစ်ရင်း ရုန်းပါတယ် ။ ဒီတခေါက် ဆွဲမတာက မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းဖို့ မဟုတ်ပဲ ရှေ့ဘက်က
ဆိုဖာဆက်တီဆီကို ဆွဲသွားတာပါ ။ ယဉ်ယဉ် ဖင်ကြီးတရွတ်တိုက်နီးနီးနဲ့ပဲ ပါသွားပါလေရော ။
“ ဟီးဟီး မလုပ်ပါနဲ့ မလုပ်ပါနဲ့ ”
“ မိနွယ် ”
“ ဘာထိုင်ကြည့်နေတာလည်း ။ လာကူစမ်း ”
“ ဟုတ် ဟုတ် ”
လက်တဖက်ကကြက်မွှေးနဲ့ မအားတာမို့ ဆွဲရပြုရတာ သိပ်အဆင်မပြေလှ။ သည်တော့မိနွယ်ပါ ကူပြီး သူ့မမလေးကို
ဆိုဖာဆီရုန်းရင်းဆန်ခတ်နဲ့ တရွတ်ဆွဲ ခေါ်ကြပါတယ် ။ ဆိုဖာဆီရောက်တော့ မျက်ပြူးဆန်ပြာနဲ့ ရုန်းကန်နေဆဲ ယဉ်ယဉ့်
ကိုယ်လုံးကြီးကို မရမက လှည့်ရင်း ကိုယ်အထက်ပိုင်းကို ဆက်တီပေါ်မှာ မှောက်တင်လိုက်ပါတယ် ။ပြီးတော့မှ ဦးမြင့်သောင်း
သူ့လက်နဲ့ တူမကြီးကျောကုန်းကို ဖိချ၊ မိနွယ်ကိုလည်း ကူပြီး ချုပ်ခိုင်းနဲ့ ။
အခုတော့ယဉ်ယဉ် ပုံစံက ဆိုဖာခုံမှာ အပေါ်ပိုင်းမှောက်လို့ ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးထားရတဲ့
ပုံစံဖြစ်နေပါပြီ ။ ဘယ်လောက်လှုပ်လှုပ် ကျောကုန်းပေါ်ကနေ မိမိရရ ချုပ်ခံထားရတာမို့ လွတ်မြောက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ ပါဘူး ။
အောက်ပိုင်းကလည်း ရုန်းဖို့နေနေသာသာ လှုပ်ဖို့တောင် အားမရှိတော့ဘူး ။ ဦးမြင့်သောင်း ကိုင်ထားတဲ့ ကြက်မွှေးကို
ဘေးမှာ ခဏချပြီး ယဉ်ယဉ့်ခါးက အောက်ခံဘောင်းဘီစကို ကိုင်လိုက်ပါပြီ ။ နောက်တဖက်ကတော့ တူမကြီးရဲ့ ကျောကုန်းကို
ဖိထားဆဲ။ တွန့်လိမ်ခါရမ်းနေတဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးကြောင့် ချွတ်ရခက်နေတာမို့ မိမိရရ ကိုင်ပြီး အားကုန်ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။
” အားးးးးးးး ဟီးးဟီးး ”
ယဉ်ယဉ့် အာခေါင်သံချစ်သံကြီးနဲ့ အတူအောက်ခံက တချက်ထဲနဲ့ ဖင်အရင်းပိုင်း အထိ ရောက်သွားပါတယ် ။ ကြားညပ်
တုန်းက ကျိန်းခဲ့သလို အခုလိုဆောင့်ဆွဲရင်း ထုတ်သွားတော့လည်း ပွန်းမိပွတ်မိပြီး ဖင်ကြားနာပါတယ် ။ ယဉ်ယဉ့် အော်သံ
ကတော့ စောက်ဖုတ်ကျိန်းလို့ထက် အချွတ်ခံလိုက်ရလို့ ဝမ်းပန်းတနည်း အရှက်တကွဲ အော်တဲ့ အသံကြီးပါ ။ စက်စပိုင်နာလည်း
ဒူးခေါက်ကွေးလောက်အရောက် လှုပ်ရှားနေတဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးလည်း တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်ကျသွားပါတယ် ။
ခုနက နောက်ဆုံး လက်ကျန် အရှက်လေးအတွက် အားကုန်ထုတ်ခဲ့ရတာတွေလည်း ရပ်သွားပါပြီ။ မျက်နှာကို ဆက်တီမှာ
အပ်ခါငိုရုံကလွဲလို့ ဘာမှမှ မတတ်နိုင်တော့တာ။ အောက်ခံဘောင်းဘီကို အပြီးတိုင် ခြေကျင်းဝတ်ကနေ ဆွဲထုတ်ပြီး ချွတ်သွား
တာလည်း ခံလိုက်ရပါပြီ။ ကြက်မွှေးကိုပြန်ယူလိုက်ကာ ဦးမြင့်သောင်းမတ်တပ်လိုက်ပါသည် ။
သူရှေ့မှာတူမချောကြီးကတော့ ဖင်ပြောင်ကြီးဖြင့်ကုန်းပေးနေရပြီ။ ဒီကောင်မလေးကို ခုလိုပုံစံဖြင့်သူဆုံးမရလိမ့်မယ်လို့
တခါမှပင်မတွေးမိဘူး ။ အပျိုမ ဖင်လုံးပြောင်ပြောင်ကြီး တွေက ဖွေးဥကာ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင် စင်းလုံးချော။ ပေါင်ကိုတင်းတင်း
စိထားပေမယ့် ဖင်တုံးကြီးဆုံရာ အောက်ကနေ အင်္ဂါဇာတ်ခေါ် စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြူးထွက်နေသည် ။ တော်ရုံစောက်ဖုတ်
အရွယ်အစားနဲ့ မိန်းမဆို ဒီလောက်ဖင်ကုန်းရုံနဲ့ ဘာမှပေါ်အုံးမှာမဟုတ် ။ ပေါင်လည်းစိထား၊ ကုန်းတာကလည်း ဖင်ကိုနောက်ပစ်
ပေးသေးတာမဟုတ်ပဲ တည့်တည့်သာကုန်းထားတာ၊ ဖင်သားကလည်း ကြီးသေးသည် ။ ဒါတောင် ဒီလောက် ပြွတ်ထွက်
လာမှတော့ ဒီတူမအဖုတ်ကတော့ စံတင်လောက်တယ်လို့ ပြောရပါမယ်။ စပြီးမရိုက်ခင်စွာတေးလန်မာနခဲလေး အရှက်အကြောက်
လွန်ပြီး ထူပူနေတာနဲ့ ဘဝမေ့သွားမှာ စိုးလို့နည်းနည်း ပြန်သတိပေးရ အုန်းမယ် ။
“ ယဉ်ယဉ် ”
“ ကိုယ်ကိုမရွေ့ပဲ ခေါင်းကို နောက်လှည့်ပြီး ငါ့ကိုကြည့်စမ်း ”
“ လှမ့်စမ်းဆို ”
“ ဖြန်း ဖြန်း ”
ပြောသည့်အတိုင်းမလှည့်အတွက် ဖင်ကြီးကို ကြက်မွေးနဲ့၂ချက် ခပ်စပ်စပ်လေး ဆော်ပေးလိုက်သည် ။ ယဉ်ယဉ့်ရဲ့
မျက်ရည်ပေါက်ကြီးငယ် ကျနေတဲ့မျက်နှာလေးလဲ အခုမှသူ့ဘကြီးဘက် သမင်လည်ပြန်လေး လှည့်လို့လာပါတယ် ။
“ ယဉ်ယဉ် ညည်းမေ့နေမှာစိုးလို့ပါ ။ ညည်းအခုလိုဘာလို့ အဆုံးမခံရလဲ သတိကောရသေးရဲ့လား ။ ဖြေနော် မဖြေရင်
ကြက်မွှေးနဲ့ ဖင်ထပ်ပြီးမိတ်ဆက်သွားမယ် ”
“ သမီး သမီး ဆိုးလို့ပါ ” . . .ငိုသံကြီးနဲ့ဖြေတဲ့ ယဉ်ယဉ်အဖြေကမပြည့်စုံ ဟုထင်သည်။
“ ဆိုးတယ် အေးပေါ့ဆိုးတယ် ဆိုတာထက် ညည်းဖင်ခေါင်းကျယ်တာ ဆိုပိုမှန်မယ် ။ ဖင်ခေါင်းကျယ်တယ် ၊ အချိုးမပြေဘူး၊ မာနက
ငယ်ထိပ်တက်စောင့်နေတယ်၊ ငါ့ကိုစိန်ခေါ်တယ်။ အခုပြေပြီလားအချိုး။ ဖြေစမ်း ငါဟုတ်တလုံးတည်း မကြားချင်ဘူး။
ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ဖြေ ”
“ ဟုတ်ဟုတ် ဟီးးးဟီးးး အချိုးပြေပါ ပါပြီဘဘရယ့် ”
“ အင်းငယ်ထိပ်က မာနကောဘယ်ရောက်သွားပြီလည်း ရှိသေးလား ”
“ မရှိတော့ပါဘူး ဟီးဟင့် ”
“ အေးဘယ်ရှိတော့ မလည်း ဖင်ဟောင်းလောင်းနဲ့ ကုန်းနေရပြီကိုး။ ညည်းကိုယ်ညည်း ဘာမှန်းကော သတိရပါသေးတယ်နော် ။
မရရင်လည်း ငါပဲပြောပြမယ် ။ ၂၂နှစ် ဆေးကျောင်းသူဆိုတာ ခေါင်းထဲအခုပြန်ထည့်ထား ။ အဲဒီအရွယ်ကျမှ ဖင်ချွတ်
ဆော်ခံရတော့ ညည်း မာနကျန်ပါတော့အုန်းမလား ဟေ ”
ဟတ်ထိမယ့် စကားချည်းရွေးပြောတော့ ယဉ်ယဉ်အရှက်၂ဆတိုးရသည် ။
“ ပြောအုံးမယ် ။ ညည်းဖင်စိထားလို့ လုံတယ်ထင်မနေနဲ့အုံး ညည်းအဖုတ်ကြီး ဒီမှာမြင်ရတယ် ”
“ ဖုတ် ” . ပြောရင်းဆိုရင်း နောက်ပြူ အဖုတ်သားကြီးကို ကြက်မွှေးထိပ်ဖြင့် ပင့်တင်ရင်း ရိုက်လိုက်ရာ ယဉ်ယဉ် ကိုယ်လုံးကြီး
ဓာတ်လိုက်သလို တုန်တက်သွားလေသည် ။ နာလွန်းလို့တော့မဟုတ် ခြေမွဖျက်ဆီးခြင်း ခံလိုက်ရသော အရှက်တရားကြောင့်
ဖြစ်ပါသည် ။
“ ကဲကဲ ညည်းလက်၂ဖက် နောက်ဖက်ကိုလုံးဝ
ရောက်မလာစေနဲ့ ”
“ မိနွယ် ညည်းမမလေးကို သေချာချုပ်ထားနော် သူထလာရင် ညည်းပါနာမယ် ”
အီး မိနွယ် ခြိမ်းခြောက်ခံရတော့ ကြောက်သည်။ ဒီဘဘကြီးကအပြောမဟုတ် လက်တွေ့သမားကြီးမှန်း လောလော
လတ်လတ်သိထားပြီမို့ မမလေးသာလွတ်သွားရင်တကယ်လုပ်မှာ။ ဒီအချိန်မှာတော့မမလေးကို လှုပ်မရအောင်အားကုန်သုံးကာ
ဖိချုပ်ထားရပေတော့မည် ။ မျက်နှာနာစရာရှိရင်လည်း နောက်ပိုင်းကိစ္စလို့သာ သဘောထားရတော့မည် ။
“ ဖြန်း ”
“ အီးးးးး ”
လွှဲကာရိုက်လိုက်သော ကြက်မွှေးကြောင့် အော်သံကြီးနဲ့ အတူ ဖင်လုံးကြီးတွေ တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါသွားပါသည် ။ မိနစ်ဝက်ခန့်
ငြီးတာငြူတာ ကိုစောင့်ပြီးနောက်တချက်ထပ်ဆော်သည် ။
“ ဖြန်း ”
“ အားးးးးးး”
ပထမတချက် အတိုင်းပင် ရဲရဲတွတ်သွားသော အရှိုးရာက ချက်ချင်းပေါ်လာသည် ။ ခါသည် ရမ်းသည် လှုပ်သည် ။
“ ဖြန်း ”
“ အားးးးးးးးးဟီးအီးအီး ”
နာလွန်းလို့ တင်ပါးကြီးတွေက ဘေးဘက်ကို ရမ်းရုံတင်မက နောက်ဘက်ကိုပါ ကော့ပြီး တက်လာပါတော့တယ် ။
နောက်ဖက် ဖင်ကြီး ပစ်လိုက်တော့ စောနက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်က ပိုလို့ပြူးကာ ထွက်လာသည် ။ ဖင်ပြောင်ကြီးပေါ်
ကြက်မွှေးကကျလာလိုက်၊ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေကို ပုံစံအမျိုးမျိုး ဘက်အမျိုးမျိုးကို ဝေ့ဝိုက်ရင်း သက်သာလိုသက်သာညား
ခါရမ်းလိုက်ဖြင့် အချက်ရေတိုးလာတာနှင့်အမျှ ယဉ်ယဉ်အော်သံတွေပိုကျယ်လာသလို ရုန်းကန်မှုတွေက ပြန်လည်
ပြင်းထန်လာသည် ။
မိနွယ်ကအလုပ်လုပ်ရသူမို့ ပိုသန်တာတောင် အခုတော်တော် ခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ ဖိထားရသည် ။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး
ဖင်သားကြီးတွေက အခုတော့ ယောင်ကိုင်းစပြုကာ ပန်းနီရောင်ပြောင်းနေပြီး ကာလာ အနိမ့်အမြင့် မတူတဲ့ အရှိုးရာတွေလည်း
တော်တော်များလာပြီ ။
“ ဖြန်း ”
” အူးးးးးးးးးးးးးးး ”
တချက်နဲ့ တချက်ခြားတဲ့ မိနစ်ဝက်မှာလည်း ကြက်မွှေးထိပ်က ငြိမ်ငြိမ်မနေ ။ လှုပ်ခါနေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးကြားက
ဖင်အကွဲကြောင်းကြီး တလျှောက်ကို တို့လိုက် ဖိပွတ်လိုက် လုပ်ရင်း တူမကို ကလိနေသေးသည် ။
“ ဖြန်း ”
“ အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ”
၁၂ချက်မြောက် အပြီး ယဉ်ယဉ် ငယ်သံပါအောင်အော်တဲ့ အသံကြီးနဲ့ ကိုယ်လုံးကြီး တခုလုံး တွန့်တွန့်လူးရင်း
အားကုန်သုံးပြီး ရုန်းလိုက်ရာ အပေါ်က ဖိထားသည့် မိနွယ် နောက်လန် သွားလေသည် ။ ဦးမြင့်သောင်းတောင် ရုတ်ရက်
လန့်ဖြန့်ပြီး ကြောင်အမ်းသွားသည် ။ ချက်ချင်းပဲ ယဉ်ယဉ့်ရဲ့ ကုန်းထားသည့်ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို တပတ်လှည့်သွားတာမို့
သူ့ဘကြီးဘက် မျက်နှာမူ ရက်သားဖြစ်သွားလေသည် ။
အနည်းဆုံးတော့ သူ့တင်ပါးကြီးကို ဆက်ရိုက်လို့ မရအောင် ကာကွယ်ပြီးသား ဖြစ်လို့နေသည်။ လက်တဖက်က
အလိုအလျောက် ရဲရဲတောက် ပူကျစ်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ နောက်ပိုင်းဆီရောက်သည် ။ ဖင်မချနိုင်တော့ သည်မို့ ဖင်ကြွနေရသည်။
ကျောကုန်းက ဆက်တီအခြကို မှီပြီးအားပြုကာ ခြေထောက်ကတော့ ကြမ်းပြင်မှာဆန့်ကာထားသည်။ အဝတ်မပါတဲ့
အောက်ပိုင်းကြီးမှာ ဖင်ကကြမ်းပြင်နဲ့မကပ်နိုင်အောင်နာနေတာကြောင့် ခါးပိုင်းက လေထဲမှာမြှောက်လို့ နေပါတယ်။
ပေါင်လယ်လောက်ကစပြီး ဖင်ကြွထားတော့ ရှေ့ဘက်ကို ကော့ပြနေသလို ဖြစ်နေသည် ။
စောက်ဖုတ်အုံ ခုံးခုံးကြီးက တွန့်လိမ်ကောက်ကွေး စောက်မွှေးများဖြင့် ထူထဲလို့ ။ စောက်မွှေးထုထူထူကြီးရဲ့ အခြေအကွဲ
ကြောင်းနက်နက်ကြီးရဲ့ စောက်စိကြီးက ငေါက်တောက်ထွက်နေသည် ။ ဘေးနှုတ်ခမ်းတွေကလည်း ထူထဲပြီးဖောင်းကြွ နေတာပဲ။
နောက်ဖက်ကကြည့်တာတောင် ပြူးထွက်လာတဲ့ ရွှေကြုတ်ကြီးက အခုရှေ့ဖက်ကမြင်ရတော့လည်း ကြီးမားထွားကျိုင်းလှတဲ့
မဟာအဖုတ်ကြီးဖြစ်ကြောင်း သိသာ ထင်ရှားလှပါတယ် ။
“ အီးဟီးဟီး ဘဘရဲ့သမီး တောင်းပန်ပါတယ် တောင်းပန်ပါတယ် ဟီးးးးးး ”
ရဲတွတ်နေပြီဖြစ်တဲ့ မျက်လုံးတွေကနေ မျက်ရည်တွေရွှဲနစ်ပြီး မို့အစ်နေတဲ့ ပါးပြင်တွေနဲ့ အတူ လည်ချောင်းသံကြီးနှင့်
တတွတ်တွတ် တောင်းပန်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ် ။
“ ဟီးဟီးအီး မခံနိုင်တော့လို့ပါ ဘဘရဲ့ အဟင့်အဟီးးးးးးးး ရှိခိုးပါတယ် ဘဘရယ့် ”
“ မိနွယ် ညည်းကိုငါပြောထားတယ်မလား ၊ ဟိုဘက်လှည့်စမ်း ”
“ ရှင် ”
တိုးရှိုးတောင်းပန်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ်ကို ခနမျက်နှာလွှဲလိုက်ရင်း ပြောထားတဲ့အတိုင်းမလုပ်နိုင်ခဲ့တဲ့ အိမ်ဖော်မလေးဆီ ပစ်မှတ်
ပြောင်းသည်။ မိနွယ်လည်း တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ဆိုဖာပေါ်တင် ဒူးထောက်ရင်း ဖင်လှည့်ပေးသည် ။
“ မလွှတ်ပါစေနဲ့လို့ ပြောထားရဲ့သားနဲ့ . . . ဖြန်း . . .ဖြန် း . . . ဖြန်း ”
“ အမေ့ . . . . . အမလေး . . . အား အမေ့ ”
မိနွယ်ဖင်ကြီးကိုတော့ ဆက်တိုက်ပဲ ၃ချက်တိတိ တရစပ်ဆော်ပလိုက်သည် ။ ထမီတလွှာသာ ရှိတဲ့မိနွယ်ရဲ့
ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေ ဂျယ်လီတုန်းကြီးတွေလို တုန်ခါသွားသည် ။
“ အား ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် ”
ပူသွားတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကိုပွတ်ရင်း ဘဘကြီးရဲ့ လက်ရာ ဘယ်လောက်ပြင်းမှန်းသိသွားသည် ။ မိနွယ်တင်ပါးက
မမလေးလို ဘယ်တုတ်မှ မမြည်းစမ်းဖူးတဲ့ တင်ပါးမဟုတ် ။ ရွာမှာနေတုန်းက အမေ၊ ကြီးတော် တွေရဲ့ တံမြက်စည်း၊ ကြိမ်လုံး
တွေနဲ့အကြိမ်ကြိမ် အတီးခံဖူးသည် ။ သူ့လို တင်ပါးကို အခုလို ခပ်မြန်မြန်လေး ၃ချက်ဆက်ပြီး ထမီခံ ရိုက်တာတောင်
ဒီလောက်ပြင်းရင် နာရင် ။ မမလေးယဉ်ယဉ်လို သူသိတလောက် တခါမှအရိုက်မခံဖူးတဲ့ ဖင်နုနုထွတ်ထွတ်ကြီးကို အပြောင်ချွတ်ပြီး
တချက်ချင်းဆီ အားကုန်သုံး ရိုက်မှတော့ . . .
အားပါးပါး မမလေး နေရာကနေ တွေးတောင် မတွေးရဲ ။
“ ယဉ်ယဉ် နင့်အစိကတကယ် အတက်ထွက်နေတာပဲ ”
မဟားဒယား ကြီးမားနေတဲ့ စောက်စိကြီးကို ကြည့်ရင်း ဦးမြင့်သောင်း မှတ်ချက်ချလိုက်ပါတယ် ။ ယဉ်ယဉ်ကတော့
လက်အုပ်ချီလိုက် လက်ကာလိုက် ဖင်ပွတ်လိုက်နှင့် တောင်းပန်နေတာ မရပ်။ ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ပင်ကိုယ် မကာနိုင်တော့တဲ့ ဘဝ။
“ ငါပြောသလို နှစ်၄၀လောက် အဖုတ်တွေမြင်ဖူးလာတာ ညည်းဟာကြီးကတော့ စံပဲ ယဉ်ယဉ် ။ညည်းအဖုတ်ကြီးလောက် ကြီးတာ
မမြင်ဖူးဘူး ”
“ ဟီးအီးဟီး ”
“ ရိုက်တာကတော့ ရပ်လို့မရဘူး ယဉ်ယဉ်။ ငါကပြောတဲ့ အတိုင်းလုပ်တတ်တယ် ။ ”
“ ဟီးအီးအီး မလုပ်ပါတော့ မရိုက်ပါနဲ့တော့ အီး သမီးတောင်းပန်ပါတယ် ”
“ နင်ပြန်ကုန်းလား မကုန်းဘူးလား ”
ပြောဆိုကာ ဦးမြင့်သောင်းရှေ့တိုးသွားတော့ ယဉ်ယဉ် လက်ကောခြေကော သုံးလို့ ကာတယ် ။ ဆိုဖာဆက်တီ အခြေကို
ကြောမှီရင်း လက်နဲ့ကာ ဒူးတွေထောင်ပြီး ခြေထောက်နဲ့ကန်ပြီးတော့ကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကာကွယ်သည် ။ ဖင်ထောင်ကာ
အရိုက်ခံရတယ့် ဘဝကို ထပ်မရောက်အောင် မျော့မျော့ပဲကျန်တော့တဲ့ ခွန်အားတွေကို ဖြစ်ညှစ်ထုတ်ကာ ခုခံသည် ။ ဆွဲမပြီး
ခုနကလို ပြန်အလှည့် မခံရအောင် ခုခံနေတာမို့ လူတောင် အောက်ပိုလျှောသွားသေးသည်။ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်က တော်တော်
ဆိုးလာသည်မို့ ဦးမြင့်သောင်း စိတ်မရှည်တော့ ။
“ ငါပြောနေတာလေ ဟဲ့ ဟာကွာ ”
“ အီးဟီးဟီး ”
လေမြှောက်လာတဲ့ ညာဘက်ခြေထောက်ကို ခြေကျင်းဝတ်ကနေ ကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆွဲကာ မလိုက်တာမို့ ယဉ်ယဉ်
လျှောခနဲ ပါလာသည် ။ ကျောပြင်တခုလုံး ကြမ်းပြင်နဲ့ တသားတည်း ဖြစ်သွားပြီ ။ တွေဝေမနေတဲ့ ဦးမြင့်သောင်း မိမိရရ
ကိုင်ထားတဲ့ ခြေချင်းဝတ်ကို တတ်နိုင်သမျှမြင့်အောင် လေထဲဆွဲမြှောက် လိုက်ပါသည် ။
“ မိနွယ် ဟိုဘက်ခြေထောက်ကို လာဆွဲမစမ်း ”
ဦးမြင့်သောင်း အော်လိုက်သည်နှင့် မိနွယ်အလျှင်အမြန်ပင် သူ့မမလေးရဲ့ ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ကို လက်၂ဖက်ဖြင့်
မရမက အတင်းဖမ်းကာ မသည် ။ ခြေထောက်၂ဖက် လေထဲအမြှောက်ခံ လိုက်ရသော ယဉ်ယဉ် ခုခံရုန်းကန်လို့ မရသလောက်
ဖြစ်သွားပါသည် ။ လက်နဲ့လဲမမှီတော့ကာမရတော့ ။ ပြန်ထလို့လဲမရ ။
သူလုပ်နိုင်တာက ကြမ်းပြင်မှာ ကျောကုန်းနဲ့ ပွတ်တိုက်ရွေ့ရင်း ဘယ်ညာ ရမ်းရုံ ရှိတော့သည် ။ ဒါတောင် ခုနှစ်ချီသံ
ကြီးဖြင့် အော်ရင်း တတ်နိုင်သလောက် ရုန်းနေသေးသည်။ဘယ်လက်နှင့် ခြေတဖက်ကို ကိုင်ထားရင်း ရိုက်ရမယ့် ပစ်မှတ်ကို
ကြက်မွှေးနဲ့ ချိန်သည် ။ ရုန်းကန်နေတဲ့ ပေါင်၂ချောင်း ကြားမှာ ဖောင်းကြွ စောက်ဖုတ်ကြီးတခုလုံး ပိုပြီးထင်ထင်ရှားရှား
ပေါ်နေသည် ။ စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းကြီးကို အလျားလိုက်ကြီး အစအဆုံး မြင်နေရသည် ။
သို့ပေမယ့် ရိုက်လို့ကအဆင်မပြေ အခုရိုက်လျှင် ဖင်ထက် ပေါင်လုံးကြီးတွေသာ ပိုမှန်မည်။ ပြီးတော့ ချုပ်ထားတဲ့
ပုံစံကလည်း ထိထိမိမိမဟုတ် ခြေထောက်တွေက ဆောင့်ဆောင့်ခါရင်း ကန်နေသေးတယ်။ ဒါတောင် ယဉ်ယဉ့်အောက်ပိုင်း
တခုလုံးက ထိုင်ထတန်ခိုးနဲ့ အားက မျော့မျော့ပဲ ကျန်တော့တာ ။ မတတ်နိုင်တော့ မိမိရရ လည်းဖြစ် ဒီ့ထက်ပိုပြီးလည်းငြိမ်
ရိုက်ကွင်းလည်း ကောင်းတဲ့ပုံစံ ပြောင်းပေးရတော့မည် ။
“ အီးးးးးးးးးးးးး ”
ဦးမြင့်သောင်း ကိုင်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကဒူးကို ဖိကွေးချလိုက်ရာ ယဉ်ယဉ့်ဆီကနေ အော်သံအကျယ်ကြီးထွက်လာသည် ။
“ မိနွယ် ဒူးကိုရင်ဘတ်ထိအောင်ကွေးပစ်စမ်း ”
ရက်ရက်စက်စက် ကိုလုပ်ရမှာမို့ မိနွယ် အမ်းနေသေးသော်လည်း အခုအချိန်မှာ ဘဘကြီးကို ပိုကြောက်ရသည်မို့
ပြောသည့်အတိုင်းအားထည့်ကာ ဖိကွေးသည် ။ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် မိထားတဲ့ ကြက်မွှေးသုံးချက်ရဲ့ အစွမ်းလည်းရှိသေးသည်။
ဒူး၂ဖက်က ယဉ်ယဉ့်ရင်သားအစုံကို မိမိရရကြီး လာထိပါတော့သည် ။ ဖင်ကြီးကလည်း ကြမ်းပြင်က လွတ်ကာ လေထဲမြှောက်ပြီး
မိုးပေါ်ထောင်နေသည် ။
နာကျင်ကြောက်လန့်မှုတွေကြောင့် အရှက်တရားကို ခဏတာမျှမေ့နေတဲ့ ယဉ်ယဉ် ပူလောင်ယောင်ကိုင်းနေတဲ့
တင်ပါးကိုပင် ပြန်မေ့သွားသည် ။ ကြမ်းပြင်မှာ ပက်လက်လှန်တင်ရင်း ဒူးကိုရင်ခေါင်းထိ ကွေးတင်ပြီး ဖင်ဖြဲအဖုတ်ဖြဲ
အကုန်ဖြဲပြထားတဲ့ ပုံစံကြီးမှာ ကိုယ့်အဖုတ်ကြီးလည်း ကိုယ်မြင်နေရသည် ။ အပေါ်ကနေ စီးပြီး ငုံ့ကြည့်နေကြတဲ့
ဘကြီးသောင်းမျက်နှာကိုကော မိနွယ်မျက်နှာကိုကောလည်း မြင်ရသည် ။
ရိုက်ကွင်းကောင်းအောင် လုပ်လိုက်ရတဲ့ ပုံစံမှာ မြင်ကွင်းကတော့ ပက်ပက်စက်စက်ကို ကောင်းသည် ။ အပျိုမလေး
ယဉ်ယဉ်ရဲ့ စောက်စိထိပ်ဖျားက စလို့ ညိုတိုတို စအိုဝအထိ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မတွေ့ရတာ ဘာမှမရှိ ။ အဖြဲခံနေရပြီမို့
စောက်မြှောင်းကြီးတလျှောက် နီစွေးစွေး စောက်ပတ် အတွင်းသားကြီးများက အသည်းယားစရာ ။ ခုနက တပိုင်းမြှပ်နေသေးတဲ့
ရှည်လမျှော စောက်စိပြူးပြူးကြီး ကလည်း ပိုရှည်ပိုပြူးလာသည် ။ စောက်မွှေးထူတဲ့ ယဉ်ယဉ်ရဲ့ စောက်ဖုတ် ဘေးနှုတ်ခမ်း
ထူထူဖောင်းဖောင်းကြီး အပေါ်မှာပါ တွန့်လိမ်လောက်ကွေး စောက်မွှေးတိုတွေကလည်း သိပ်မများလှပေမယ့် ကြိုကြား
ပေါက်နေသည်။ တခါမှ ကောင်းကောင်း မတွေ့ရသေးတဲ့ ဖင်ဝပါ ထင်ထင်ရှားရှားကြီး စူပွပွနဲ့ ပေါ်နေသည် ။
တချိန်လုံး ရိုက်ဖို့နှက်ဖို့ကြီးတွေးနေတဲ့ ဦးမြင့်သောင်းတောင် စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်သွားသည် ။ ဒီတူမ ဖင်ကြီးနို့ကြီးတာ
အစောကြီးကတည်းက သိပေမယ့် မိန်းမအင်္ဂါကြီးကလည်း သည်မျှပင် ဆူဖြိုးနေရာ ဒီကလေးမကို ရတဲ့ယောင်္ကျားတော့
ခွေးကံကောင်းပဲ ။မိနွယ်လည်း အံ့သြသည် ။ သူ့ပစ္စည်းသူ ကြီးလှပြီဆိုပြီး မှတ်နေတာ သူ့မမလေး ဟာကြီးကိုတွေ့မှ ဟာ
ဒီလောက်ထွားတဲ့ အင်္ဂါဇာတ်ကြီး ရှိသေးတကိုးဟု မှတ်ချက် ချမိသည် ။
မနာလိုချင်ချင်တောင် ဖြစ်သွားသည်။ ဒါလည်း အတိတ်ကံကောင်းလို့ပဲ နေမှာပဲလေ ဟုတွေးပြီးမှ ခုလောက်
စောက်ရှက်တကွဲကြီးကို ဖြစ်တာလဲ အတိတ်ကံပဲ နေမှာဆိုတဲ့ အတွေးက ဖြတ်ကနဲ ဝင်လာသည် ။ တော်ပါပြီ သူ့လောက်
စောက်ဖုတ်မကြီးရင် နေပါ သူ့လို ကြီးတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖြဲမပြရင် ကျေနပ်ပါပြီဆိုပြီး တွေးလိုက်ပါတယ် ။

“ ယဉ်ယဉ် ညည်းကိုပြောတယ်မလား တသက်လုံး အရှက်အကွဲဆုံး အဖြစ်ဖြစ်သွားမယ် ဆိုတာလေ ။ ဘယ်လိုလဲ အခုတော့
အဖုတ်ဖြဲပြရတဲ့ ဘဝရောက်နေပြီမလား ”
လက်နဲ့တင်မက ပါးစပ်နှင့်ပါ မနှိပ်စက်ရ မနေနိုင်သော ဦးမြင့်သောင်း ပြောဖြစ်အောင် ထပ်ပြောလိုက်သေးသည် ။
“ ကဲ ဘယ်နှချက် ကျန်သေးတာလဲ ၁၀ချက်ကျန်သေးတာ ဟုတ်တယ်မလား ”
“ အီးဟီး မလုပ်ပါနဲ့ ” မလုပ်ပါနဲ့ဆိုတဲ့ စကားကို အာရုံပင် မထားပဲ ၁၃ချက်မြောက်သော အချက်ကို လွှဲရိုက်ချလိုက်သည် ။
“ ဖြန်း . . . အူး းးးးးးးးးးးးး ”
စောနကလို စိထားတာလည်း မဟုတ်တော့ပဲ ဒူးကွေး ပေါင်ကားသလို ဖြစ်နေတာမို့ အတွင်းသားတွေကို ပိုထိပါတယ် ။
မိုးမျှော်နေတဲ့ ဖင်ကြီး ဝေ့ဝိုက်ကာ ရမ်းသွားသည် ။ နောက်တချက်
“ ဖြန်း . . . အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးား ”
လှုပ်ကလည်း လှုပ်ရှားနေ အောက်ပိုင်းကလည်း အပေါ်ပိုရောက်နေတော့ တီရှပ်အဖြူလေးပင် လန်တက်ကာ ရင်ညွန့်
ရောက်နေပြီမို့ ဘရာဇီယာတောင် ပေါ်လုလုဖြစ်နေပြီ ။
“ ဖြန်း . . . အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ”
” ညည်း လက်တွေဖယ်ထားစမ်း ” လွတ်နေတဲ့ လက်၂ဖက်က ကြက်မွှေးအကျကို လာလာကာသည်မို့ သတိပေးရသည် ။
ဖင်ကြီးကို ဆော်သည် ဖြစ်ပေမယ့် ပေါင်အရင်းမှာ စောက်ဖုတ်သား ထူထူကြီးတွေက ပေါင်၂ချောင်းနှင့် အညှပ်ခံထားပြီး
အစ်ထွက်နေသည်မို့ အထိမတော်တဲ့ အချက်မှာ မနေသာပဲ ပြွတ်ထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ပါ အဆစ်မှန် တော့သည် ။ ဒါတောင်
တည့်တည့်မဟုတ်သေးပဲ ကန့်လန့်ဖြတ် ပဲထိသေးတာ ။ နူးညံလှတဲ့ စောက်ဖုတ်သားကို အရိုက်ခံရတာ ဘာနှင့်မျှမတူ
အသည်းခိုက်အောင် နာလှသမို့ အာခေါင်ကွဲအောင် အော်ရသည် ။
အော်ပေမယ့်လည်း ဘကြီးက မရပ် ။ တချက်ပြီးတချက်ပြီး ယဉ်ယဉ့် လှုပ်တာခါတာတွေက ပိုကြမ်းလာပြန်သည် ။
ကြက်မွှေးနဲ့ တင်သား မိတ်ဆက်ဆက်ပြီးချင်းတင်မက မိနစ်ဝက်ရပ်ပြီး နောက်တခေါက် ရိုက်ခါနီးမှာပါ လှုပ်ခါနေမို့ ရိုက်ရ
ခက်လာသည် ။ ထိချက်တွေမမှန် ။ ပေါင်ရင်းကိုလည်း တချက်သွားထိသည် ။ လက်တဖက်က မအားသလို ဖင်ကုန်းထားတာကို
ရိုက်သလို ချိန်သားမကိုက်။
“ နည်းနည်းငြိမ်စမ်း ငါချိန်မရတော့ဘူး ။ မတော်တရော်တွေ မှန်ကုန်ရင် ငါအပြစ်မဟုတ်ဘူးနော် ”
ပြောလို့လဲ သူ့တူမကြီးက ငြိမ်ကျမသွား။ နောက်ပြီးတော့ ဖင်ဖြဲထားရတာ ကြာလို့ရယ် ၊ နာကျင်မှုကြောင့် ဖင်ဝကို
အရှုံ့အပွ လုပ်လို့ရယ် ၊ မိုးပေါ်ထောင်နေရင်း လေထုနဲ့ တိုက်ရိုက် ထိတွေ့နေတာရယ်ကြောင့် ညိုတိုတိုစအို၀ ကဟလာသည် ။
ဖင်ခေါင်းကြီး ကျယ်လာသည်ပေါ့ ။
“ ညည်းလှုပ်နေတာနဲ့ ညည်းဖင်ခေါင်းတောင် ကျယ်လာပြီ ။ မထူးပါဘူး ညည်းကအရင်တည်းက ဖင်ခေါင်းကျယ်တဲ့သူပဲ ”
ပြောလို့မှ မဆုံးသေး နောက်တချက် အရိုက်မှာ ယဉ်ယဉ်က တင်ပဆုံကြီးကို ပစ်ပြီးရမ်းခါ ဦးမြင့်သောင်းကအရိုက်
လက်ဆချော်ကာ ပေါင်ရင်းကြားထဲ နုထွားတဲ့စောက်ဖုတ်ကို ထိထိမိမိကြီး ရိုက်မိပါတော့သည် ။
“ ရှီးအားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး . . . အ အ အ အ အ ”
ယဉ်ယဉ့်ငယ်သံပါအော်ပြီးနောက် တအအနှင့် တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည် ။ ကြိမ်လုံးထိပ်က စောက်စိကြီး
တည့်တည့် ကျသွားတာကို အသေအချာ မြင်လိုက်ရတဲ့ မိနွယ် ကြက်သိမ်းဖြန်းဖြန်း ထလို့သွားသည် ။ အလျားလိုက် ထိထိမိမိ
အဆော်ခံရလိုက်တဲ့ ညာဘက် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား မို့မို့ကြီးက နီရဲတက်လာသည် ။ တကယ့်ငရဲပဲ ဟုတောင် တွေးမိသည် ။
နာလိုက်မယ့် ဖြစ်ခြင်း ။
“ ငါပြောသားပဲ မှန်ကုန်ပါမယ်လို့ ”
ဒီတခါတော့ ၁မိနစ်ခန့် စောင့်ပြီးမှ နောက်တချက် ထပ်ဆော်သည် ။ယဉ်ယဉ်အသိစိတ်ပင် မကပ်ချင်တော့ဘူး ။ တဝူးဝူး
နှင့် ဖြစ်နေပြီ ။ ၂၁ ချက်မြောက်မှာတော့ ဘယ်လိုမှ မထင်ထားတာ ဖြစ်လာသည် ။ ထုံးစံအတိုင်း အာခေါင်ချစ် အော်သံကြီး
ထွက်လာအပြီးမှာ အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ဆိုပြီး တွန့်ခနဲဖြစ်သွားကာ
“ ဟဲ့ဟဲ့ ”
ဦးမြင့်သောင်းကော မိနွယ်ပါ လန့်ပြီးနောက်ဆုတ် လိုက်မိသည် ။ ခြေကျင်းဝတ်ကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကိုတော့
လွှတ်ဖို့ မေ့နေပြီး မှင်တက်ကာ ကြည့်နေကြသည် ။ ယဉ်ယဉ့်ရဲ့ စောက်ပတ်ကြီးထဲကနေ ရှုးရှုးတွေ တလဟော ထွက်ကြလာ
ဖြစ်ပါတယ် ။
အပေါ်ထောင်ပန်းတဲ့ ရေပန်းလို ပန်းထွက်လာတဲ့ ရှုးရှုးတွေက စောက်ပတ်ဆီသာ ပြန်ကျလာပါသည် ။ စောက်ဖုတ်က
မိုးမျှော်ပြီး မြင့်တဲ့နေရာ ရောက်နေတာမို့ ထွက်လာတဲ့ ရှေ့ဘက်ဗိုက်သား ဖွေးဖွေးပေါ်ကိုကော နောက်ဖက် ဖင်ကြားဆီကိုပါ
တရစပ်စီးကျပါတော့သည် ။ ရင်ညွန့်ရောက်နေတဲ့ တီရှပ်အဖြူပါ စိုရွှဲသွားအောင် စီးကျလာတာပါ ။
ဦးမြင့်သောင်း သေးတွေ တပွက်ပွက်ထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ရဲရဲကြီးကို ကြောင်ကြည့်နေရင်းက ယဉ်ယဉ့်မျက်နှာဆီ
အကြည့်က ရောက်သွားပါတယ် ။ မျက်လုံး အကြောင်သားနဲ့ သူ့ကိုပြန်ကြည့်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ့် နှုတ်ခမ်းတွေက တင်းတင်းစိ
နေပြီး မေးတွေ တဂတ်ဂတ် တုန်နေပါပြီ ။
ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ် မယုံနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်ခြင်းနှင့် ရှိရှိသမျှသော အရှက်တရား၊သိက္ခာ၊မာနတွေ ဖျက်ဆီးခံလိုက်
ရမှုကြောင့် ယဉ်ယဉ် အသိလက်လွတ် ဖြစ်သလောက် ဖြစ်သွားပါတယ် ။ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ကြီးနဲ့ မချိမဆန့် ဖြစ်နေတဲ့
ကိုယ့်တူမအရင်းကြီးကို ကြည့်ပြီး ဦးမြင့်သောင်း စိတ်ထဲ နင့်ခနဲ တချက်တော့ ခံစားလိုက်ရပါသည် ။
ဒါပေမယ့် အသဲမာတဲ့ ရဲသားပေမို့ အောက်ပိုင်းဆီကို အကြည့်ပြန်လွှဲပြီး တချက်ကျန်သေးတယ်ဆိုတာ အာရုံ
ပြုလိုက်ပါတယ် ။ ရှုးရှုးတွေ ထွက်တာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ရပ်သွားပါပြီ ။ ဒါပေမယ့် စောက်မွှေးအုံမဲမဲကြီး တခုလုံး ရွှဲနစ်ပြီးကျန်ခဲ့သလို
စောက်ခေါင်းကြီးထဲမှာ အရည်တွေ အိုင်နေဆဲ ။ မိနွယ်ကို မော့ကြည့်မိတော့ ပါးစပ်ကြီးဟပြီး မျက်လုံးပြူးလို့ အမ်းနေသည် ။
ကဲကွာ လို့ စိတ်ကို တချက်တင်းကာ နောက်ဆုံးအချက် အနေနဲ့ လွှဲရိုက်လိုက်ပါတယ် ။ အရင် အချက်တွေလောက်
အားမပါတော့ပေမယ့် ရဲရဲတောက် နေပြီဖြစ်တဲ့ ဖင်သားတွေအတွက်တော့ အသည်းခိုက်အောင် နာကျင်ပါသေးသည် ။
“ ဖြန်း . . . အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ”
နောက်ဆုံးအကြိမ် အော်သံထွက်လာအပြီး မှာ ဦးမြင့်သောင်း သူမိမိရရ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ခြေမျက်စိကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့
ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ချလိုက်ပါတယ်။ မိနွယ်ကလည်း သူလုပ်တဲ့ အတိုင်း လိုက်လုပ်ပါတယ်။ ယဉ်ယဉ်ဆုလတ် ဧည့်ခန်းက
ကြမ်းပြင်ကြီး ပေါ်မှာ အောက်ပိုင်းဗလာဖြင့် ပက်လက်ကြီး။ မျက်လုံးတွေက ဖွင့်ရင်း တန်းလန်းအကြောင်သား၊ ရင်သားအစုံက
လှိုက်ဖိုစွာနှင့် တက်လိုက်ကျလိုက် ဖြစ်နေသည် ။ လက်သီးတွေက ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားသည် ။ ပေါင်ကကြွက်သားတွေ
တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည် ။ တချက်ချက် ရှိုက်တက်လိုက်ရင် ကျောကြီးကော့သွားကာ လေထဲကော့တက်လာသည် ။
“ ငါ့တူမ ယဉ်ယဉ် ”
ကိုယ့်သေးအိုင်ထဲ ကိုယ်လှဲနေရသလို ဖြစ်ပြီး တကိုယ်လုံး ရှုးရှုးတွေ ရွှဲနစ်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ့်ဘေးမှာ ဦးမြင့်သောင်းအသာ
ထိုင်ချလိုက်ရင်း ခေါ်လိုက်သည် ။ ယဉ်ယဉ် မျက်လုံးလေး ပေကလပ်ပေကလပ်ဖြင့် သူ့ဘက်ကိုစောင်းရင်း
“ ဘဘ ဘဘ သမီးကို မရိုက်ပါနဲ့တော့နော် နော် ဟီးဟီးဟီး ” . . . ငိုရင်းရှိုက်ရင်း အထစ်ထစ် နဲ့ ပြောပါတယ် ။
“ အေးလေ ပြီးပြီ ။ ငါ့တူမကို ဆုံးမလို့ပြီးပြီ ”
“ သမီး သမီး ကြောက်ပါပြီ အီးးဟီးး . . . မဆိုး . . . မဆိုးတော့ပါဘူး ”
“ အေးအေး ”
နှာခေါင်းထဲကို ဝင်လာတဲ့ ကျင်ငယ်နံ့ကြောင့် ဦးမြင့်သောင်း ဟိုဘက်ဘေးမှာ ရပ်နေတဲ့ မိနွယ်ကိုလှမ်း အော်သည် ။
“ မိနွယ်လာစမ်း ညည်းမမလေးကို ဆွဲထူ ”
“ ဟုတ် ဟုတ် ”
မိနွယ် ချိုင်းအောက်ကို လက်ရှိုကာ ယဉ်ယဉ့်ကိုယ်လုံးကြီးကို ဆွ ဲမထူသည် ။ လေးလိုက်တာ ။ လုံးဝပျော့နေပြီဖြစ်တဲ့
ယဉ်ယဉ်ကို သူ့တယောက်တည်း မဖို့မလွယ် ။
“ ရေချိုးခန်းထဲ သွားမယ် ။ ဟာ ညည်းမနိုင်ဘူးလား ”
တဝက်မှာတင် မနိုင်မနင်းဖြစ်နေတဲ့ မိနွယ် ကိုကြည့်ပြီး သူကိုယ်တိုင်ပါ နောက်တဖက်ကနေ ဆွဲမရတော့ သည်။
“ မမလေးက လုံးဝမလှုပ်နိုင်တော့တာ ။ သမီးမနိုင်ဘူး ဘဘကြီး ”
ယဉ်ယဉ့်လက်ကို ပခုံးတဖက်ဆီပေါ်မှာ သိုင်းလိုက်ရင်း တရွေ့ရွေ့နှင့် ရေချိုးခန်းဆီချီတက်ကြပါတယ်။ ရှုးရှုးတွေ
ရွှဲရွှဲနစ်နေတဲ့ ယဉ့်ယဉ့်ကိုယ်လုံးကြောင့် သူတို့တောင် အနည်းငယ်ထိမိပြီး စိုကုန်ပါတယ် ။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့
“ မိနွယ် ဒီတီရှပ်ကို ချွတ်စမ်း ”
“ ဟုတ်ဟုတ် ”
ဦးမြင့်သောင်းက ထိန်းပေးထားတုန်း ယဉ်ယဉ့်ကိုယ်က အင်္ကျီကို မိနွယ် ခက်ခက်ခဲခဲ ချွတ်ရသည်။ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း
ရှိလှသော နို့အုံအစုံကို အဝါဖျော့ရောင်ဘရာဇီယာနဲ့ မနိုင်မနင်း စီးနှောင်ထားသည်။ ဆူဖြိုးတဲ့နို့ကြီးတွေကို ပြွတ်သိပ် ထည့်ထား
သလို ဖြစ်ပြီး လွတ်နေတဲ့ ရင်သားတွေက ဖြူဝင်းတင်းပြောင်နေသည် ။

“ ဟဲ့ နင့်လက်ထဲကဟာကို ဟိုဘက်ဘေးပစ်ပြီး ဒါကိုဖြုတ်ဟဲ့ ”
ဘရာဇီယာပါ စိုနေသည်မို့ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။ သနားစဖွယ် မျက်နှာလေးနဲ့ ယဉ်ယဉ် သူ့ဘကြီးကို
ပေကလပ်ပေကလပ် ကြည့်သည် ။ ဘာကိုဆိုလိုမှန်း ဦးမြင့်သောင်းသိပါတယ် ။
“ စိုနေပြီလေ ယဉ်ယဉ်ရဲ့ ။ ရေချိုးလိုက်မှရမှာ ”
“ ချွတ်ဟဲ့ ”
ဦးမြင့်သောင်း အသံကြောင့် မိနွယ် အနောက်က ဘရာစီယာချိတ်ကို ဖြုတ်ပြီး လက်ကလျှိုလို့ ချွတ်ယူလိုက်ပါသည် ။
အစတည်းက အောက်ပိုင်းဟောင်းလောင်း ဖြစ်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ် အခုတော့ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်းကြီး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားပါပြီ
။ တင်းတင်းရင်းရင်းနဲ့ ပြွတ်အယ်နေတဲ့ နို့ဖြူဖြူကြီးတွေက အသက်ပြင်းပြင်း ရှုနေတာကြောင့် တုန်ခါနေသည် ။ ပန်းရောင်
မကျတကျ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကတော့ အပျိုလေး ပီပီ ခပ်သေးသေးရယ် ။
“ မိနွယ် ခုံပုတလုံးနဲ့ ခပ်ထူထူစောင်တထည်သွားယူလာစမ်း ”
မိနွယ် ပြေးထွက်သွားတဲ့အချိန်မှာ ဦးမြင့်သောင်း သူ့တူမကို လက်မောင်းကနေ အသာထိန်းပေးရင်း ကျန်ခဲ့သည် ။
ဦးမြင့်သောင်း စကားတခု စပြောမယ် လုပ်ပြီးကာမှ ပါးစပ်ကို ပြန်ထိန်းလိုက်သည်။ ယဉ်ယဉ်ကလည်း ကြမ်းပြင်ကိုသာ စိုက်ကြည့်
နေသည်မို့ နှစ်ယောက်သား စကားမပြောမိ။ မိနွယ်ပလစ်စတစ် ခုံပုလေး တခုနဲ့ စောင်ထူထူကြီး ကိုယူပြီး ပြန်ရောက်လာတော့
ခုံပုလေးကို သမံတလင်းမှာချပြီး စောင်ကိုခေါက်ကာ တင်လိုက်သည် ။
“ ယဉ်ယဉ် ဒီမှာထိုင် ”
စောင်ခုထားသော ခုံမှာဖြေးဖြေးချင်း ထိုင်ချလိုက်ပါတယ် ။ ဒါတောင် တင်ပါးကြီးနဲ့ အထိမှာ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး တကျွတ်ကျွတ်နဲ့
ငြီးသံ ထွက်လာသေးတယ် ။
“ ရေပန်းဖွင့်ရင် ငါတို့ပါ စိုကုန်မှာ အုတ်ကန်ထဲကပဲ ခပ်လောင်းဟဲ့ ”
ဖင်တုံးလုံးကြီးနဲ့ထိုင်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ့်ကိုမိနွယ် ရေတခွက်ချင်းဆီမှန်မှန်လောင်းပေးပါတယ်။ အခုအခံနဲ့ ထိုင်နေ
တာတောင် မသက်မသာ ဖြစ်နေသေးတယ်ဆိုတာ ဖင်ကြွချင်လို့ တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာ အနေအထားက
ညွှန်ပြနေပါတယ်။ ပြီးတော့ ပေါင်လည်းဟထား ရသေးသည် ။ စောက်ဖုတ်ပါ ရောပြီးအတီးခံထားရသည်မို့ ယောင်နေပြီး
ပေါင်တင်းတင်း စိလို့မရ ။
“ ဆပ်ပြာယူလိုက် မိနွယ် ”
“ ယဉ်ယဉ် ကိုယ့်ဘာကိုယ်တိုက်နိုင်လား ”
“ ဟုတ် ”
လေးလေးပင်ပင် အက်ကွဲသံကြီးနဲ့ ပြန်ဖြေတဲ့ ယဉ်ယဉ် ဆီ့ကို ဆပ်ပြာ လှမ်းလိုက်ပါတယ် ။

“ တကိုယ်လုံး သေချာတိုက်လိုက် မဟုတ်ရင် အနံ့တွေ စွဲ နေလိမ့်မယ် ”
ရေစိုလာလို့ ပိုပြီး တင်းတင်းပြောင်ပြောင် ဖြစ်နေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို ဆပ်ပြာထပ်တိုက်နေတဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်
ကိုယ်လုံးကြီးက ကျောက်စစ်ရုပ်နှယ် လှပနေပါသည် ။ ရေဆေးငါးကြီး ဆိုတာ ဒီလိုဟာမျိုးကို ခေါ်တာနေမှာ ။
“ မိနွယ် ညည်းမမလေးကို ဆက်ကူပေးလိုက် ငါအဝတ်သွားလဲအုံးမယ် ။ ဒီအခန်းထဲကနေ ဘယ်မှမထွက်နဲ့ ညည်းမမလေး
ဘေးမှာပဲနေ ”
ဦးမြင့်သောင်း ထွက်သွားအပြီးမှာ ပေါင်ကြားနှင့် ဖင်များပါမကျန် ဖင်ကြွပြီး ဆပ်ပြာနဲ့ ခပ်နှေးနှေးပဲ တိုက်ပါတယ် ။
မိနွယ်ကတော့ တခွက်ချင်းဆီ ဖြေးဖြေးချင်း လောင်းပေးသည် ။ အချိန်လည်း အတန်ကြာသွားပြီ ။ ရေအေးအေးနဲ့ ထိတွေ့ပြီးပြီမို့
အစွန်းဆုံသော နာကျဉ်မှု၊ ရှက်ရွံ့မှု၊ တုန်လှုပ်မှု၊ အားငယ်မှု တို့ကြောင့် ဂယောက်ဂယက် ဖြစ်ထားသော စိတ်တွေ ပြန်လည်
တည်ငြိမ်စ ပြုလာသည် ။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှ အားလုံးလည်း ခေါင်းထဲမှာ တရိပ်ရိပ် ပြန်ပေါ်လာသည် ။
“ မမလေး တော်ပြီလား ”
“ အင်း နွယ်လေး ”
မမလေးယဉ်ယဉ် အသံက အရင်ကနဲ့ မတူတာတော့ကို မိနွယ ်သတိထားမိပါတယ် ။ ပုံမှန်ရှိနေကျ မာကျောမှု၊
အထက်စီးရှိမှု တွေ အကုန် ကွယ်ပျောက် နေပါတယ် ။
“ ထနိုင်ရဲ့လား မမလေး ”
“ ရပါတယ် ”
ယဉ်ယဉ် အားယူပြီး ထသည် ။ ရေလဲထမီကော သုတ်နေကျ သဘက်ပါ သွားမယူထားမိသည်မို့ မိနွယ် ဘေးတန်းမှာ ရှိနေတဲ့
တဘက်ကိုပဲ ထယူရသည်။ ဘဘကြီးက အပြင်မထွက်ခိုင်းတော့ သွားလဲမယူပေးရဲ ။ ဘဘကြီး ပြောခဲ့တာလည်း
သဘာဝကျသည်။ ကုန်းကောက်စရာ မရှိအောင် အရှက်ကွဲထားတဲ့ ယဉ်ယဉ့်ကို တယောက်ထဲ ထားခဲ့လျှင် တခုခုဖြစ်သွားမှာ
စိုးလို့နေမယ်။အဲဒီ့တိုနှံနှံ တဘက်နဲ့ပဲ ရေစိုနေတဲ့ တင်းတင်းပြောင်ပြောင် ကိုယ်လုံးကြီးကို သုတ်ပေးတော့
“ ရတယ် နွယ်လေး မမလေး ကိုယ်တိုင် လုပ်လိုက်မယ် ”
“ ရပါတယ် မမလေးရယ် သမီးလုပ်ပေးပါ့မယ် ”
မိနွယ် ဂရုတစိုက်နဲ့ ကျောကုန်းတွေ၊ ပေါင်တွေ၊ နို့အုံကြီးတွေကို သေသေချာချာ သုတ်ပေးပါတယ် ။
“ နွယ်လေး တင်ပါးတော့ ”
“ သမီး သိပါတယ် မမလေး ”
ပြောတဲ့အတိုင်းပင် တင်ပါးပြောင်ပြောင်ကြီးတွေ ကိုတော့ ထိရုံလောက် ဖွဖွလေးနဲ့ပဲ သုတ်ပေးပါတယ် ။ နဂိုတည်းက
ကြီးမားတဲ့ ဖင်ကြီးတွေက ယောင်ကိုင်းပြီး ပိုကြီးပိုတင်း ပိုဖောင်းနေသလိုပင် ။
အရင်လို ဖြူဖြူပြောင်ပြောင်ကြီးတော့မဟုတ် အရှိုးရာ အထပ်ထပ်နဲ့ ရဲရဲပြောင်ပြောင်ကြီး ဖြစ်နေသည် ။ အခုတော့လည်း
ဖင်နီမ ယဉ်ယဉ်ပေါ့ ။ အနည်းဆုံး ၁ပတ်၂ပတ်တော့ ကောင်းကောင်း ဖင်ချထိုင်နိုင်မယ်မထင် ။ မမလေးယဉ်ယဉ် ကိုယ်လုံးကြီး
တခုလုံးကတော့ အိစက်နေသည်မှာ မိန်းမချင်းပင် တက်မက် စေလောက်သည့် နုနုထွားထွား ဘော်ဒီကြီး ဖြစ်ကြောင်း
မငြင်းနိုင်ပါပေ ။
ဦးမြင့်သောင်း အဝတ်လဲပြီး ပြန်ရောက်လာတော့ ရေသုတ်ပြီးလုပြီ။ ဘာမှမရှိသည်မို့ သဘက်နှင့်သာ
ရင်ရှားပတ်လိုက်ရသည် ။ ဒါတောင် သဘက်က တိုနေတော့ အစ၂ဖက်ကြားနဲနဲ မမှီသေးသည်မို့ ယဉ်ယဉ်လက်တဖက်နဲ့
အစ၂ခုကို ပူးပြီး ကိုင်ထားရသည် ။ သဘက်က ခါးသာသာ ရောက်သောကြောင့် ခါးအောက်ပိုင်းက ဟောင်းလောင်း ။
မပတ်ထားသည်နှင့် ဘာမှတော့ မကွာ ။ ဒီနေ့အတွက် ယဉ်ယဉ် ခါးအောက်ပိုင်း အဝတ်မကပ်မယ့် ကံဇာတာ ပါနေပုံရသည် ။
“ တွဲပေးရမလား ယဉ်ယဉ် ”
“ ရပါတယ် ဘဘ ။ သမီးလျှောက်နိုင်ပါတယ် ”
အာခေါင်သံ ကွဲအက်အက်က မပျောက်သေးသော်လည်း စကားတော့ကောင်းကောင်း ပြန်ပြောပြီမို့ ဒီတူမပုံမှန်
ပြန်ဖြစ်လာပြီဟု ဘကြီးသောင်း စိတ်ထဲမှတ်ချက်ပြုလိုက်ပါသည် ။ ဖင်တုန်ကြီး လှုပ်တုပ်လှုပ်တုပ်နဲ့ ယိုင်နဲ့ပြီး ပေါင်ကွကာ
လျှောက်လာတဲ့ တူမဘေးက အသာလိုက်လာရင်း ယဉ်ယဉ့်အခန်း၀ ရောက်တော့ နောက်ကပါလာတဲ့ မိနွယ်ကို
လှမ်းပြောပါတယ် ။
“ မိနွယ် ဒီနေ့ ညည်းမမလေးကို ငါဆုံးမတာ ပြီးသွားပြီ ။ ညည်းနောက်ကို ဒီအကြောင်းနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ယဉ်ယဉ့် ရှေ့မှာကော
နောက်ကွယ်မှာပါ တည့်တည့်ပဲဖြစ်ဖြစ် စောင်းစောင်းပဲဖြစ်ဖြစ် ပြန်မပြောရဘူး ။ ကြားလား ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး ”
“ ဆုံးမရမယ့် အချိန်မှာ ဆုံးမသင့်ဆုံးမတန်သလောက် ဆုံးမပြီးပြီမို့ ညည်းမေ့လိုက်တော့ ။ ဒီကိစ္စကပြီးသွားပြီ ။
ကြားတယ်နော် ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ”
“ အေး ညည်းပါးစပ်သရမ်းတယ် လို့ငါကြားရင် ညည်းငါ့အကြောင်းသိတယ်မလား ”
ဘဘကြီး အကြောင်းကတော့ လောလောလတ်လတ်ကြီးကို အရှင်လတ်လတ် မြင်ထားရတာမို့ မိနွယ် ဟုတ်ကဲ့
အကြိမ်ကြိမ်ထူးရင်း ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ရင်း နားထောင်ပါမည် ဟုဝန်ခံပါတော့သည် ။မမလေးလို ကိုယ့်တူမ အရင်းရင်း
ခေါက်ခေါက် ဆေးကျောင်းသူ နောက်ဆုံးနှစ်ကြီးကို တောင်မှ ဒီလောက်တောင် ဖင်ချွတ်၊ အဖုတ်ဖြဲ၊ ဖင်ဖြဲ ပြီး သေးထွက်
ကျတဲ့အထိရိုက်တာ သူ့လို အိမ်ဖော်မလေးကို ဆိုရင်တော့ အားပါးပါး တွေးတောင် မတွေးရဲ ။
“ သွားသွား လိမ်းဆေး ဘာရှိတုန်း ရှိတာတွေအကုန်ယူခဲ့ ”
မိနွယ် လှစ်ကနဲ ပြေးထွက်သွားတော့ ယဉ်ယဉ့်ကို အခန်းထဲထိ လိုက်ပို့သည် ။
“ အဝတ်လဲလိုက်အုံး ငါပြီးမှ ဆေးလူးပေးမယ် ”
“ ဘဘ ”

အပြင်ထွက်မလို့ လုပ်ပြီးမှ ခက်အက်အက်ခေါ်သံကြောင့် ပြန်လှည့်ကြည့်မိသည် ။ သူ့ကို တည့်တည့် စိုက်ကြည့်
နေတဲ့ ယဉ်ယဉ်။ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ငိုထားတဲ့ မျက်လုံးတွေက မို့အစ်နေဆဲ၊ မျက်နှာကြီးကဖောင်းမို့နေဆဲ ။ သူ့ကိုမျက်လုံးချင်း
စေ့စေ့ကြည့်နေပေမယ့် အရင်ကလို မာနတွေ၊ တင်းမာမှုတွေ ပျောက်ဆုံးနေသည် ။ နာကျဉ်းမှုတွေလည်းမပါ ။ အရိုးခံ
အကြည့်ဖြစ်မှန်း မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲ ပြောနိုင်ပါတယ် ။
“ ပြော ယဉ်ယဉ် ”
“ ဘဘ အပေါ်ကို သမီးမိုက်ရိုင်းခဲ့တာတွေ အတွက် တောင်းပန်ပါတယ် ဘဘ ”

ဦးမြင့်သောင်း ရုတ်တရက်မို့ အံသြသွားသည် ။ ပြီးမှ တဖြည်းဖြည်း ပြုံးလာရင်း
“ ဘဘ ခွင့်လွှတ်ပါတယ် ငါ့တူမ ”
ဖြေးဖြေးနဲ့အေးအေးပဲ ပြန်ဖြေလိုက်ပြီးမှ ဆက်ပြောလိုက်သေးသည် ။
“ ငါ့တူမကို ဖင်ချွတ်ပြီး ရိုက်နှက်ဆုံးမ အပြစ်ပေးခဲ့တာတွေ အတွက်တော့ ဘဘစိတ်ဖြောင့်ပါတယ် ယဉ်ယဉ် ”
ယဉ်ယဉ်မျက်နှာရှုံ့မဲ့မဲ့ဖြစ်သွားပြီးမှ မဲ့ပြုံးလေးပြုံးလေးကာရှေ့သို့လှမ်းလာသည်။ ဦးမြင့်သောင်းလည်းအလိုအလျောက်
ပင် တူမရှိရာသို့ လှမ်းလိုက်မိသည် ။
ဦးမြင့်သောင်း ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းတိုးဝင်ကာ ဖက်လိုက်တော့ ယဉ်ယဉ်ကိုယ်ပေါ်က တဘက် လက်ကလွတ်ပြီးသားဖြစ်ကာ အသာအယာပင် လျှောကျသွားသည် ။ ဖင်တုံးလုံးကြီးနဲ့ပဲ ဘကြီးရင်ခွင်ထဲကို ခလေးလေးပမာ မျက်နှာအပ်ထားတဲ့
ယဉ်ယဉ်နဲ့ ကိုယ့်တူမခေါင်းက ဆံပင်စတွေကို အသာအယာ သပ်ပေးရင်း မိန့်မိန့်ကြီးပြုံးနေတဲ့ ဦးမြင့်သောင်း။ တူဝရီး၂ဦးတို့ရဲ့မြင်ကွင်းက လွန်ခဲ့သော နာရီဝက်ခန့်ကနှင့် လားလားမှမဆိုင်။ အခန်းဝက မိနွယ်ကတော့ လိမ်းဆေးပေါင်းစုံ ထည့်ယူ
လာတဲ့ ပလစ်စတစ်ဇကာကို ဆက်ကိုင်ထားရင်း ဝင်ရမလို ထွက်ရမလို ဝေခွဲမရနဲ့ ရပ်နေမိပါတော့သည် ။

ယဉ် ယဉ် ရင်နှစ်မွှာနှင့် ဦးမြင့်သောင်း၏ ရင်သားတို့ ထိမိသောကြောင့် နှစ်ဦးစလုံး နွေးထွေးမှုုကိုခံစားနေမိတော့သည်။

ယဉ် ယဉ် လည်း ထိုင်ချပြီးကန်တော့ရန် အောက်တွင်ထိုင်လိုက်ပါသည်။ ခိုင်ခိုင်ခံခံဝတ်မထားမိသော ဦးမြင့်သောင်း၏ ပုဆိုးမှ ယဉ် ယဉ် ဒူးဖြင့်တိုက်ပြီး ကျွတ်ကျသွားပါတော့သည်။ ခေါင်းမော့လိုက်မှ…..အဲ…. ဆိုပြီး ယဉ် ယဉ် တစ်ယောက် မှင်သက်သွားပါသည်။ တူမချောကို အားရပါးရကြည့်ထားတာက တစ်ကြောင်း အထိအတွေ့များကြောင့် တောင်မတ်နေသော သူလီးနှင့် ဒစ်ကြီးမှ ယဉ် ယဉ် ၏မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်ရောက်နေမိသည်။ မထူးတော့ပြီးမို့ တူမချော၏ ပါးစပ်ဝထဲသို့ တည့်ပေးလိုက်ရာ… သမီးတောင်းပန်လို ကျေးဇူဆပ်ပါမယ်ဆိုကာ…… ဦးမြင့်သောင်း၏ လီးကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့်စုပ်ပေးလိုက်ပါတော့သည်။ ဦးမြင့်သောင်းတစ်ယောက်ကောင်းလွန်၍ သုတ်များပန်းထွက်သွားပါတော့သည်။

အားအင်းများကုန်ခန်းသွားသော ဦးမြင့်သောင်းတစ်ယောက် တူမချောလေးကုတင်ပေါ်မှာတာင် တူမချောနှင့် နှစ်ယောက်ဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်….။

နှစ်ဦးသား တစ်နာခန့် အိပ်ပျော်သွားပြီး ပြန်ုနိုးလာကျပါသည်။ ယဉ် ယဉ် မှလည်း ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ဘေးမှလှဲနေစဲ….ဦးမြင့်သောင်းလည်း လီးပြန်တောင့်နေမှန် သတိထားမိတော့သည်။ တူမလေးကို ဆေးလူးရန်ကျန်နေသည်ကို သတိရပြီး မိနွယ်ကို လှမ်းခေါ်ပြီးဆေးယူခိုင်းပြီးမှ မိနွယ်ကို လှမ်းခေါ်ပြီးဆေးယူခိုင်းပြီးမှ ဆေးလူးပေးပါတော့သည်။ မိနွယ်တစ်ယောက်ဘေးမှ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်သာဖြစ်နေပါတော့သည်။

နောက်နေ့မနက် ….. “ သမီး တို့ နိုးလာပြီး ဘဘ ” ပြောတဲ့ ယဉ် ယဉ့် အသံကြောင့် တီဗီ ကြည့်နေတဲ့ ဘကြီး.ဦးမြင့်သောင်းလှမ်း ကြည့်လိုက်ပါတယ် ။ အဝတ်ဆို၍ ဘာမှဝတ်မထား ယဉ် ယဉ်….. နှင့် အတူ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် မိနွယ်ကို အံ့သြစွာတွေ့ရ တော့သည်။ ပင်ဂိုအလှနဂိုနှင့်အတူ လုံးဝိုင်းနေသောနို့သီးလေးများ စောက်မွှေးပါးပါးလေးများ ဖြင့် လှပနေသောမိနွယ်……. တူမချောယဉ် ယဉ် ၏ ဖွံထွားနေသော အလှ နှင့်စောက်ဖုတ်မဲမဲကြီး… လှည့်လိုက်တိုင်းလှုပ်ခါနေတော တင်ပါးကြီးတွေ . . . ဦးမြင့်သောင်း ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် အံသြစွာမြင်တွေ့လိုက်ရာ…

“… သမီးတစ်ယောက်ထဲ ချွတ်ရတာ မိနွယ်ကရှက်မှာဆိုလို သူပါ ချွတ်ထားတာ ဘဘ”

ဦးမြင့်သောင်း ပြုံးရိပ်သန်းသွားတော့ရာတွင်

ယဉ်ယဉ်က
“…အခု သမီး အပြစ်အတွက် ဘဘကို အမြဲ ရေချိုးနှိပ်နယ်ပေးပြီး ကျေးဇူးဆပ်မလို့ပါ……”

။ပြီးပါပြီ။